From Asia to Africa

Hallo allen vanuit een zonnig Cape Town,

De laatste week in Borneo hebben we in Sarawak doorgebracht. We hadden een prima vlucht van oost naar west en met noodweer kwamen we aan in Kuching, das pas donder en bliksem! Het gekke is dat het niet afkoelt tijdens de enorme regenbuien maar daarvoor zijn we ook in de tropen.
De eerste dag hebben we geïnformeerd hoe in Bako national park te komen en ontdekten we de enorme hoeveelheden souvenirshops. Ai, dat was doorwinkelen geblazen ;-) De prachtig bewerkte of juist onbewerkte tafels en banken hebben we kunnen weerstaan, met moeite. Wel wat leuke kleine dingen gekocht, het meesjouwen valt ook niet mee en er zit toch een beperking aan de inhoud van onze backpacks. Erg jammer, dat wel!
We konden gelukkig al snel in Bako terecht. Met een lokale bus en een boot arriveerden we en kregen we onze eigen kamer toegewezen. Het zag er allemaal redelijk uit en ook de trails konden we gelukkig alleen lopen. We hoopten nog op een avond- en of ochtendwandeling met een gekwalificeerde gids maar helaas waren die al volgeboekt. Dag één hebben we een korte wandeling gemaakt die eindige op een prachtig strandje. Onderweg nog wat neusapen gezien en natuurlijk zijn ook de makaken weer goed vertegenwoordigd. ‘s Avonds een avondwandeling gedaan met een ranger van het park. Deze duurde behoorlijk lang, twee uur, en de man had ogen voor met name de hele kleine diertjes. Ditmaal geen indrukwekkende grote vreemde beesten maar met de slang, kikkers en krekels hebben we toch een leuke avond gehad. We zijn inmiddels aardig verwend geraakt. De dag erna besloten we om twee trails te lopen. De ene bestond uit een rondje waarbij we door de verschillende vegetatie van het park konden lopen, de ander eindigde weer op een strand. Met name het eerste stuk was behoorlijk pittig. Het valt niet mee om te klauteren en te klimmen in de sauna kunnen we jullie vertellen. Halverwege een lunchbreak genomen en toen kwamen we aan op een raar stuk landschap. Of spierwit zand, of pikzwarte lavasteen. Ze noemen het hier zandsteen maar dat dekt de lading echt niet, het is bijzonder mooi en lastig om te omschrijven. Het is er heel desolaat net of je op een andere planeet staat. En eindelijk zagen we dan de pitcherplants oftewel de vleesetende planten. Rare maar mooie planten.
Toch behoorlijk afgepeigerd arriveerden we dan eindelijk bij het strand. De laatste 100 meter zijn verraderlijk, erg steil naar beneden en de laatste 10 meter hangt er alleen een touw met wat lussen. Maar de beloning was er wel naar, wauwwww, een prachtig strand helemaal voor ons alleen. Snel een duik genomen in de warme zee. Gelukkig merkten we dat het tij ging keren en snel keerden we terug naar het vaste land en konden we aan de terugweg beginnen. Uiteindelijk hebben we een flinke wandeldag gehad met niet veel dieren maar wel met enorm veel verschillende landschappen en beplanting. De avondwandeling hebben we maar aan ons voorbij laten gaan. De laatste dag hebben we niet veel gedaan, spullen weer in de dagrugzakken en zorgen dat we op tijd bij de boot waren, het tij gaat zo snel dat er een paar uur geen boot kan varen omdat het water dan te laag staat. Rond een uur of één waren we weer terug in Kuching voor onze laatste nacht in Borneo.
De laatste ochtend zijn we toch nog naar het rehabilitatie programma voor orang oetangs gegaan in Semengoh. Het is er allemaal net anders opgezet dan in Sepilok en deze vonden we eigenlijk leuker. De mensen die er werkten waren een stuk relaxter, vertelden het een en ander over de opzet van het centrum en het leven van de apen. Eindelijk hebben we een mannetjes orang gezien. Bij het tweede platform kwam een moeder orang met een baby van slechts één maand oud. Ongelooflijk hoe goed het kleintje al meewerkt wanneer mams de boom in en op klautert. Behendig zwengelt ze mee en pikt zelfs af en toe wat voedsel. Erg lief om te zien. Het was er ook een stuk minder druk en dus relaxter. Wat ons betreft een goede afsluiter van Borneo qua wildlife.

De vluchten van Kuching naar Kaapstad verliepen niet allemaal even soepel. Eerst hebben we erg lang gewacht op de incheckbalie van Kota Kinabalu, helaas hadden ze geen toegang tot de stoelbezetting naar Johannesburg dus ditmaal hadden we de slechtst denkbare stoelen. (We waren nogal verwend nadat we de laatste vluchten extra beenruimte hadden gekregen) Oke, daar waren we dus op voorbereid. Van Kuching naar Kota Kina Balu verliep prima, toen door naar Hong Kong. Dat ging ook goed. Op Honk Kong hadden we weinig overstaptijd dus dat werd rennen op het gigantische vliegveld. Maar ook dit verliep soepeltjes, we hadden nog tijd over om te vragen naar andere stoelen maar helaas, het hele vliegtuig zat vol. Ai, dat is nooit echt een goed voorteken. Eenmaal in de rij om te boarden bleek het vliegtuig stuk dus mochten we met een paar honderd man met de metro (!) naar een andere incheckbalie. Daar werd voor iedereen flesjes water en een plak cake neergezet. Althans, dat probeerden ze want op dit soort momenten verbazen wij ons enorm over het gedrag van sommige mensen. Graaien en grabbelen, de armen vol met flesjes en wel 8 plakken cake in iedere hand van één persoon. Het werd zelfs bijna vechten en de grondstewardessen gilden het uit. En dat voor een flesje drinken en een plakkie cake. Het leken wel Nederlanders. Wonderlijk.
Maar na een flink uur konden we toch het vliegtuig in. We hadden plekken naast elkaar in het middenpad. Martijn z‘n buurman weigerde om op te staan dus dat was telkens klimmen om er uit te kunnen. Marjolein zat naast king-kong, de man had een dik ski-jack aan en sliep. King-kong viel achteraf wel mee, hij snurkte niet en stond op. Maar het ergste van deze 14 uur durende vlucht waren de 8 kinderen die strategisch voor-naast-en-achter ons waren geplaatst. Variërend in leeftijd van een paar maanden tot een jaar of 8 heeft er minstens één tijdens de hele vlucht gejankt of geschreeuwd. 14 uur een schreeuwend, gillend of jengelend kind, onvoorstelbaar irritant… Wij stellen dan ook voor om vluchten die langer dan 4 uur duren niet alleen rookvrij maar ook kindvrij aan te bieden. Dit was echt DRAMA voor het hele vliegtuig en de kinderen waren allemaal schor van het schreeuwen. Das ook sielg, heel sielg! ;-) Gelukkig hadden we schermpjes in de stoelen voor ons dus konden we zelf kiezen wat we wilden kijken of luisteren. Slumdog millionaire stond erbij en we hebben met heel veel plezier deze film over straatkinderen in Mumbai gezien. We begrijpen dat de film in de oscars is gevallen, het is het echte leven in India, niks geromantiseerd. Erg indrukwekkend en erg herkenbaar.

Vanuit Johannesburg zijn we naar Capetown gevlogen, helaas geen raamplaatsen. Eenmaal gearriveerd op het vliegveld geïnformeerd naar de fedex locatie om een pakket vanuit Nederland op te halen. Het zou slechts op vijf minuten afstand zijn dus besloten we er direct langs te gaan. De taxichaffeur bleek geen flauw benul te hebben waar de straat lag en reed tot wij eens vroegen waar hij eigenlijk van plan was heen te rijden. Dit duurde achteraf allemaal bizar lang en we besloten om zonder pakket zo snel mogelijk naar een hotel te gaan. Meer dan 24 uur onderweg wilden we een BED maar dan besluiten de hotels allemaal vol te zijn. De taxichauffeur hebben we gedumpt en met een ander zijn we naar een hotel gereden wat ons niet beviel. Wij vinden het vreemd dat er geen deur tussen het bed en toilet zit, echt hoor, we vinden elkaar heel lief maar zó veel hoeven we nou ook niet van elkaar te weten… Rond vijf uur hadden we voldoende energie om een tweede poging te wagen op zoek naar het pakket. En dit keer hadden we het drukste tijdstip van de dag gekozen en stonden we weer eens goed in een file. We verlangen nog niet terug naar de file kunnen we melden, haha. Het pakket was snel gevonden (ze waren drie jaar terug al verhuisd) en blij keerden we terug naar het hotel waar we als blokjes in slaap zijn gevallen.

De eerste week Kaapstad is ons erg goed bevallen. De mensen zijn zeer vriendelijk en we merken weinig van criminaliteit op straat. We zijn verkast naar een hotel in ’longstreet/langstraat’ en op elke hoek van de blokken staat er een beveiliger. Niet met opzichtige geweren maar met een grote glimlach. Wij hebben erg veel lol om het ‘suid afrikaans’ een taal die makkelijk te lezen is maar wanneer ze het onderling spreken kunnen we er geen touw aan vastknopen. Bij het oversteken staat er ‘druk knoppie en loop vinnig oor’. Dit laatste is niet overdreven, gemiddeld heb je een seconde of drie per stoplicht. Martijn heeft een dag gedoken in het ijskoude water (13 graden, brrr) en had helaas niet erg goed zicht in het kelpforest (enorme waterplanten die tot 120 meter hoog kunnen groeien). De tweede duik was tussen de zeeleeuwen die met open bek op hem af kwamen zwemmen om speels proberen te bijten in de vinnen of andere uitstekende delen van de duikers. Marjolein heeft op deze dag bijna heel de langstraat afgewinkeld, het is een straat waar alle opkomende designers hun spullen verkopen. Een waar walhalla en gek genoeg is ze alleen in de eerste winkel (goed) geslaagd. De dames zijn hier nogal flink van proportie en dat is enorm prettig winkelen. We zijn naar de tafelberg geweest en hebben er een leuke rondleiding gekregen. We hebben een bezoek gebracht aan de slagveldje waar de geschiedenis van de Nederlanders niet bepaald florrisant naar voren komt. Ook bij ‘waterfront’ zijn we een aantal keer geweest, om kaarten te regelen voor Robbenisland, om naar de film te gaan (Gran Torino een echte aanrader met Clint Eastwood), om pannekoeken te eten, te genieten van de zeeleeuwen die in de haven rondhangen en we zijn naar het zeeaquarium geweest waar erg veel haaien en stingrays zitten. Ook Nemo hebben we weer gevonden. We hebben een wijntoer gedaan, ditmaal geen gratis glazen maar slechts 35 proeven op één dag. Aangevuld met olijven, olijfolie, kaas en chocoladeproeven was het een meer dan geslaagde dag. Mjammie, ook in zuid Afrika weten ze erg lekkere wijn te maken J J J
We hebben twee dagen een auto gehuurd, de eerste dag zijn we via de kust naar Houtbay gegaan en hebben we een bootritje gemaakt naar Duikerisland met honderden zeeleeuwen die de meest gekke capriolen uithalen vlak bij de boot. Ook al zijn we op de zuidpool geweest, het blijven zulke leuke beesten om naar te kijken. Hierna zijn we naar Simons Town gereden waar de pinguïns aan het broeden zijn. Pinguïns, JA pinguïns! De Zuid-Afrikaanse om precies te zijn. Op dag twee zijn naar Capepoint gereden. Dit ligt in het Table Mountain national park wat werkelijk een prachtig stuk Fijnbos is. Dit schijnt een uniek stuk natuur te zijn waar we erg van onder de indruk zijn. Het is hier herfst en de kleuren zijn schitterend. Ook nog wilde struisvogels gezien en de bontebok. Vandaag zijn we op eerste Paasdag naar een township geweest, we zijn begonnen bij een kerk. Een erg swingend gebeuren en iedereen loopt in en uit, een gezellige maar toch serieuze boel. Het meezingen lukte niet helemaal, het was in een afrikaans dialect. Eenmaal buiten werden we door een (wat op leeftijd zijnde) local door de wijk geleid. We hebben twee soorten huizen bezocht, de eerste wordt per bed verhuurd, ongeacht de hoeveelheid mensen die er wonen. Met zes slaapkamers is er één gemeenschappelijke ruimte waar gegeten kan worden. Ook is er een ruimte met stromend water. Dit voldoet niet bepaald aan onze maatstaven maar als het word vergeleken met de echte sloppenwijken is dit nog een paleis… Hierna hebben we een nieuwer huis bezocht waar meer huur voor wordt gevraagd en wat meer privacy bied. Voor een familie bestaande uit 7 personen een eigen eet- en kookgedeelte, twee slaapkamers en een toiletgebeuren. Dit is echter alleen voor de mensen met een redelijk tot goed betaalde baan bereikbaar. De toer gaf ook nog de achtergrond en geschiedenis van de townships. Boeiend maar zoals bij de meeste toers was er te weinig tijd om contact te maken of rond te lopen. Ook zijn we nog langs een traditionele dokter gegaan waar wij ons niet snel zullen laten behandelen maar waar twee derde van de townships een vaste klant is. De dode dierenvellen hangen boven je hoofd en de sjamaan zwaaide enthousiast met zijn stokstaartjestoverstok. Oke dan…
Op tweede paasdag zijn we naar Robbeneiland gegaan. Hier kan je alleen heen met een museumtoer. Van de boot hup, in de bus waar we met een behoorlijke snelheid het eiland over zijn gecrost. Schrijnend om te horen dat de gevangenen twintig jaar in een kalksteenmijn hebben gewerkt, stenen tot steentjes hebben gehakt, voor niets. De eerste zes maanden zijn er de wegen op het eiland mee aangelegd maar toen deze klaar waren moesten ze doorhakken. Zonder goede beschermende kleding of een zonnebril. Het is de reden dat Mandela oogproblemen heeft en hij niet alleen. We zijn na de bus door een ex-gevangene rondgeleid door de verschillende cellenblokken. Er waren gemeenschappelijke cellen met aangrenzende douche- en toiletgelegenheden. Dit waren de beste plekken omdat je mocht praten en zelf kon bepalen wanneer je naar het toilet wilde. Ook waren er geïsoleerde cellen waar de gevangenen 23 uur per dag opgesloten zaten en geen geluid mochten maken. Hier werden de politieke leiders gevangen gezet. De cel van Mandela hebben we bij de foto’s geplaatst. Helaas was er helemaal geen tijd meer om zelf nog even rond te lopen want we moesten de boot weer op. Erg jammer, het is er zeer indrukwekkend maar het moet wel op een haastje-repje manier en dat is niet onze sterkste kant.

Verder hebben we, schrik niet, een georganiseerde reis geregeld naar Swakopmund, Namibië. Het is erg lastig en zeer traag om met OV te reizen. Een auto is niet echt een optie omdat het en erg duur is en de ANWB niet paraat staat. De wegen zijn hier echt andere koek buiten de grote steden. We vertrekken de 15e met een campingsafari naar Namibië, in een omgebouwde vrachtwagen crossen we naar Swakopmund in 7 dagen tijd. Mocht het bevallen dan kunnen we het nog een aantal keer verlengen (met Botswana en Zimbabwe, Victoria Falls om te eindigen in Johannesburg). Ons plan om naar Madagaskar te gaan is in het (roerige politieke) water gevallen dus vandaar dat we nog niet echt weten wat ons nieuwe plan is. Er is in elk geval genoeg te doen. Misschien dat we vanaf Johannesburg nog een auto huren en zelf naar Lesotho en Swaziland gaan. We hopen te eindigen bij een strand voor de laatste week. Mauritius of Mozambique lijkt ons wel wat maar het kan net zo goed Durban worden in Zuid Afrika. Maar dat is allemaal pas over een maand, eerst op naar Namibie…!!!

Dankie en totsiens,
Martijn, Marjolein en Mol

PS Mark en Miranda van harte met jullie dochter Frederique!!

PS2 Naar aanleiding van het Zuid-Afrikaanse papiergeld waar de big five op staan afgebeeld hebben we geen idee meer wat er op de eurobriefjes staat :-)