Gaming in Botswana

Vanuit Windhoek zijn we in twee dagen naar de grens met Botswana gereden. Onderweg was niet veel te zien, in tegenstelling tot de andere zeer afwisselende landschappen van Namibië, was dit heuvelig met veel gelig hoog gras. Martijn stuurde lekker door, Marjolein zat te lezen over Botswana, muziekje op, we hadden het weer slecht ;-)
Bij Arie nog eens een duitse vleeslunch besteld, een schnitzel en een cordon bleu, patatjes erbij en hierna pas boodschappen doen. Ook een fleece deken gekocht want het is inmiddels ‘s nachts behoorlijk koud. De supermarkten hebben alle A-merken die wij ook kennen alleen de aanvoer van verse groenten en fruit is één keer per week, dat wordt ingevlogen vanuit de hoofdstad. Met een volle auto dan echt naar de grens. De douane mensen waren vriendelijk en hoe wonderlijk, dan ontmoeten we een dame die gek is op sneeuw, kou en regen…Met de betaling van wegenbelasting mocht Yari (de auto) ook mee. Botswana viel niet tegen, heerlijk, ASFALT op de wegen, wat een luxe.
Die dag zijn we naar Maun gereden, een leuke camping gevonden met wederom openlucht douches. In de planet stond dat er hippo’s in de rivier te zien zouden zijn maar helaas, die hebben we gemist. ’s Avonds weer een braai en met een biertje aan de bar wat ontspannend yahtzee spelen. Dachten we. Er waren twee broers van de lokale bevolking die duidelijk op ruzie uitwaren en dat is ze gelukt bij een stel Amerikanen. De sfeer werd steeds vervelender en de politie kwam er aan te pas. Opgelucht speelden we een laatste potje en tot onze stomme verbazing was de ingerekende broer binnen een kwartier weer aan de bar om 12 biertjes, twee flessen sterk en een fles wijn te bestellen. Dat is de politie in Botswana.
De volgende dag besloten we om een andere camping te zoeken, we vertrouwden de actie van de avond ervoor niet helemaal. En we moesten op jacht naar een tour of een 4 wheel drive om Moremi national park te verkennen. Dat ging beiden een stuk lastiger dan gedacht. De campings zijn er in flinke getale maar overal sta je óf alleen óf het is net zo duur als een lodge. Beide niet ideaal. We dachten een redelijke camping gevonden te hebben dus hierna op naar de touroperators. Nou die zien je liever gaan dan komen. Leuk dat jullie naar Moremi willen. En meer niet, geen prijzen, geen data, niksnakkesnada. Dat is niet helemaal waar, ze glimlachen uiterst vriendelijk en de ‘how are you’ krijgen we wel. Eén van de mannen verwees ons door naar een lodge dus op naar die lodge. Daar was dan eindelijk iemand die z’n best deed. Veel bellen en uiteindelijk zou er zaterdagmiddag een 4WD voor ons zijn. We hebben daar een mokoro trip voor de dag erna besteld. Hierna naar de boekingsoffice om Moremi te reserveren. We hadden een top vier van de campsites meegekregen en er was in eerste instantie helemaal geen plek. Dan maar een paar dagen later, en nog niet op de favoriete campings. De dame was zo ontzettend chagrijnig dat Martijn is teruggelopen naar de auto om een ibuprofen voor haar te halen. Ongelooflijk hoe ongeïnteresseerd een mens z‘n werk kan doen. ‘s Middags hebben we een workshop gedaan om te leren hoe je een rieten mand vlecht. Goddd, wat een werk is dat. Niet alleen engelengeduld is nodig maar ook preciezie. De dame die de toko runde had een aantal prijzen gewonnen en haar werk was heel mooi. Ze had echt hart voor haar beroep en cultuur en om die reden had ze meer dan 200 mensen in dienst die ook manden vlechten. Zij ving ongeveer 50 eurocent per mand en de rest gaat naar de maker. Na ruim drie uur hielden wij het voor gezien en we hadden het echt goed gedaan. Wel een omtrek van 5 centimeter, jaja….
Zo gezegd zo gedaan, de dag erna vroeg op om én de tent weer af te breken (we stonden toch alleen op een loeigroot campingveld) en de mokoro trip te doen door de Okavango delta. Met een speedboot werden we naar het ‘poolingstation’ gebracht. Net voor we er waren lag er een loeigrote hippo (nijlpaard) in het water, wauwwww, die beesten zijn groot!!! Het bleek het hoogtepunt van de dag qua wildlife.
We werden toevertrouwd aan E.Man en hij heeft ons heerlijk door de smalle wateren gevaren. Hij had een lange stok en puntte hiermee door het water en wij lagen uiterst relaxed in een smalle houten mokoroboot. De zelf meegbrachte lunch aten we op een klein eilandje waar je ook kon overnachten. Zonder iets, gewoon in de bush. Nog een wandeling gemaakt en rond een uur of twee voeren we weer terug tussen de waterlelies en de rietkikkertjes door. E. Man liet nog zien waar hij woonde, er was een heel dorpje ontstaan waar de polers woonden.
Zaterdag zou de relaxdag zijn, wat we allemaal gedaan hebben weten we niet meer maar echt relaxen zijn we niet aan toegekomen. ‘s Ochtends bij het ontbijt zaten we naast een professionele ‘trophy-hunter’die met alle rijken en beroemdheden op aarde had gewerkt. Het is toch vreemd om te horen dat je op beschermde diersoorten mag jagen, zolang je maar genoeg geld betaald. Tweehonderduizend us dollar voor een neushoorn, daar mag er één per jaar van worden afgeschoten. Tom Selleck is het een keer gelukt. Het dubbele aan het verhaal is dat de regering met de opbrengst de rest van de diersoort kan beschermen. Om een uurtje of vijf gingen we onze 4WD ophalen, zohee, wat een TANK! Prachtig mooie toyota landcruiser met een 4.6 motor en een 90 liter tank. Uitschuifbare laden voor de boodschappen, satelliettelefoon voor de noodgevallen. We hadden meer dan zin in Moremi!!
Nadat we plechtig beloofd hadden niet door het water te zullen rijden reed Martijn in z’n nieuwe speeltje en Marjolein met Yari erachteraan. Alles opnieuw ingericht en vroeg gaan slapen, we willen natuurlijk zo lang mogelijk in Moremi vertroeven.
Na anderhalf uur gereden te hebben kwamen we rond 8 uur ‘s ochtends aan. Onderweg al wat olifanten en giraffes gezien en de Tank uitgeprobeerd op de zandwegen. Moremi is totaal anders dan Etosha, veel meer hoge begroeiingen en veel groene bomen. Dat is eigenlijk niet helemaal de bedoeling als je op wildlife uit bent, die beesten kunnen zich veel te goed verstoppen. We besloten eigenwijs naar een andere camping te rijden meer in het hart van het park. Onderweg een grote kudde olifanten gezien, zo bij de veertig zijn we gestopt met tellen. Steken gewoon de weg over. Het grappige was dat we ze in de verte zagen maar Martijn moest nodig. Ik zou hem waarschuwen als ze te dichtbij waren. Binnen een minuut waren ze er al! Olifanten lopen echt snel. Bij de camping aangekomen kregen we een prima plek toegewezen en nadat we hadden geluncht en de tent stond, toerden we lekker verder. Mbobe eiland was ons doel, een ‘loop’ niet ver van de camping vandaan. We hadden er ruim vier uur voor dus makkelijk te doen. Niet dus, in het begin zagen we niets anders dan olifantenpoep. Beetje gekscherend klaagden we daarover en dat hadden we misschien beter niet kunnen doen. Met nog twee uur te gaan zagen we de eerste kudde olifanten. Moremi heeft zeer slecht aangegeven paden, eigenlijk moet je de sporen van een voorganger volgen (het gras is wat platter) en het is altijd eenbaans. Als er een kudde olifanten naast de weg staat is dat tof. Maar wanneer je een kudde op de weg treft, waarvan de bull met z’n oren gaat staan flapperen en op de auto afkomt is dat niet heel fijn. Wel stoer, achteraf. Het schijnt een mockcharge te zijn, even testen of we gevaar betekenen of dat het meevalt. Na deze inspannende ervaring wilden we graag terug naar de camping maar werkelijk na iedere bocht stond er weer een (kudde) olifant(en). Helemaal gek werden we van ze. En natuurlijk was daar ook meneer Giraf die midden op het pad heerlijk stond te kauwen op een sausage van de sausagetree. Dat zijn een soort houten vruchten van een centimeter of 20. Ellelang kauwen want hout slik je niet zomaar door. Na de eerste sausage volgde de tweede en we hadden nog een minuut of tien over voor we op de camping moesten zijn. Dan maar door de bush en langs de giraf. Op het nippertje arriveerden we op de camping waar iedereen met de luxe koelkasten en rooftoptenten al prinsheerlijk op stoelen voor de vuurtjes zaten. Daar doen wij allemaal niet aan, fikkie op de grond, rooster erboven, kaarsje erbij en het is erg tof om te kamperen. Bij deze campings sta je in de bush, zonder omheining en ‘s nachts de tent uit is niet echt de bedoeling. Zo eten de hyena’s geregeld stoelen en koelkasten en de leeuwen de etensresten van de bbq. In onze nabijheid natuurlijk weer olifanten en huilende hyena’s maar daar moet je niet al te moeilijk over doen. In de nacht liepen de hyena’s om de tent maar wij waren blijkbaar zo moe dat we dat compleet gemist hebben.
De volgende dag besloten we om de ochtenddrive in de omgeving te doen. We begonnen al aardig stoer (vonden wij) met een slapende hippo op het droge. Er lag ineens een groot stuk steen, leek het. Hij sliep lekker door, en alleen z’n oren draaiden zo af en toe. De vogeltjes liet ‘ie ook over zich heen lopen. Hippo’s worden pas tussen 9 en 10 actief en het was nog te vroeg voor actie. Dus reden verder, goed zoekend naar de katachtigen. We werden weer beloond: weer een leopard, maar dit keer rende hij weg. Wij erachteraan, met de 4WD kan dat, dus doe je dat. Net toen we hem echt kwijt waren kwam de ‘parkpolitie’ aanrijden en we kregen een berisping. Nouja, het was het meer dan waard. Vrolijk reden we verder en toen zagen we weer een leopard, ditmaal een vrij kleine nog jonge. Hij sprong in de rondte en rende weg. Dat doen ze heel grappig, de staart altijd vrolijk omhoog met het witte puntje. Daar kan je ze dus aan herkennen.

Vol van de leopards reden we terug naar de camping voor het ontbijt, het afbreken van de tent, en reden we weer door naar de volgende camping. Ook daar deden ze niet heel moeilijk en kregen we plek tussen zes en zeven toegewezen. De plekken zijn zo idioot groot dat je eigenlijk altijd met de auto naar het wasgebouw moet. Of naar de buren, heel bizar. De tent weer opgezet, kennisgemaakt met de buren en we wilden de middag weer lekker rondrijden. Maarja, deze camping is omsingeld door water en we bleven omkeren, omkeren en omkeren tot we de weg kwijt waren en wéér voor een watertje stonden. Nouja, aan de linkerkant zag het groen van het gras dus probeerden we dat. Ai, STOMSTOMSTOM, we zaten vast! In de blub, en de tank werd steeds verder de blub ingezogen. Dit was de beroemde blubber van Moremi. Na naderhalfuur zaten we alleen maar dieper en was er nog niemand voorbij gereden. Tijd om op de auto te klimmen en met de satelliettelefoon hulp in te schakelen. Erg blij waren ze niet met dat belletje maar er zou (waarschijnlijk een dag later) hulp worden ingeschakeld. Terwijl er alleen maar hippo voetafdrukken om de auto heen staan is dat niet een prettig vooruitzicht. Marjolein had hoge nood en met de broek op de knieën reed er in de verte een auto voorbij. Hup, bloes uit (felroze) en zwaaien en om hulp roepen. Helaas, ze zagen ons niet. Toen kwam er een heli overvliegen en hup, weer zwaaien met de bloes. Op hetzelfde moment kwam er een jeep de hoek omscheuren en kregen we dus hulp. Er zijn misschien wat foto’s te ontdekken op youtube…
De chauffeur zei nog bestraffend tijdens het hulp verlenen dat je daarom ook altijd met een gids het park in moet. Jahaa! Maar goed, hij kreeg ons er niet uit en de Amerikanen die hij bij zich had waren opgelucht dat hun tijd weer nuttig besteed kon worden. Ook vertelden ze nog dat er leeuwen zo’n tweehonderd meter verderop lagen. Dank u. Tot ze een tien minuten later kwamen vragen om onze krik en spanbanden. Zij zaten nu dus zelf vast. Weer wat later arriveerde er een volgende jeep van een lodge en zij riepen hulp in via de mobiele telefoon. Maar toen de hulp arriveerde kwamen deze zelf vast te zitten in het water. Behoorlijk hilarisch dat er drie auto’s binnen een meter of 20 vastzaten. En toen kwam onze reddende engel uit Noorwegen met een jeep met een ’wing’, een draadstalen trekgeval wat de eerste twee auto’s er zó uit kon trekken. Toen was het onze beurt maar helaas, wij zaten te diep. Dus weer de auto omhoog met de krik, de modder wegscheppen, hout eronder (van de bbq en uit de omgeving gezocht) en poging twee met twee auto’s. En ja… Het lukte!! Iets na zes uur waren we los. Het enige vervelende was dat we alsnog het water moesten oversteken maar dit lukte dus wel. De Noor bleek op dezelfde camping te staan en beschikte over een GPS (onmisbaar op dit soort tochten) en stuurde ons in een uurtje terug. Kwart over zeven waren we dan eindelijk bij de tent. De aardige engelse buren waren vol begrip en gezamenlijk hebben we twee flessen wijn soldaat gemaakt. Met wat chips zijn we gaan slapen. Ditmaal liepen er hyena’s en hippo’s rond de tent die we wel gehoord hebben. Een echt goede nachtrust hadden we niet, ook omdat het echt koud begint te worden. Tien a dertien graden is echt wel koud… Nog wat angstig reden we de ochtenddrive maar helaas lukte het ons niet om eens wat anders te zien dan olifanten en giraffes. De nijlpaarden waren niet te vinden in de hippopool, jammer! Wel nog een cape fox die erg zeldzaam schijnt te zijn. Het lastige is alleen dat ze zoef, zo voor de auto rennen en in de bush verdwijnen. Bijna over een metergrote dikke slang gereden. We moesten voor 11u ’s ochtends het park uit zijn en dat haalden we exact. Weer terug gereden naar Maun, de auto ingeleverd en met Yari weer op pad naar Gweta, waar planet Baobab is. Gekampeerd tussen de baobabs wat toch wel heel bijzonder is en ons nog een beetje een Madagascar gevoel gaf.
De volgende bestemming was Kasane, waar de Delta bekend staat om de hoeveelheden olifanten, buffels en nijlpaarden. We waren alweer een beetje dom want we hadden moeten tanken in Nata. Nata was alleen zó klein dat we heel Nata gemist hebben en we reden om de slechtste weg ever. Alleen maar potholes, op sommige stukken meer put en gat dan asfalt. We verlangden naar onze Tank, dan hadden we én voldoende benzine én konden die gaten iets comfortabeler gereden worden. Maar we moesten het ermee doen en maar zien hoe ver we zouden komen. Het benzinelampje knipperde steeds vaker en heel relaxed vonden we het niet meer, remmen, optrekken, gas geven, remmen, het schoot ook echt niet op, slalommen over de weg. Tot er een legerbasis in zicht kwam en zij ons blij konden maken met een nieuw benzinestation op ongeveer 10 kilometer. Nooit zo blij geweest om een Shell te zien!! In Kasane was de campingjacht wat lastiger dan gedacht, veel luxe lodges die er een campingveldje bij hebben maar dan wil je niet gezien worden op de vieze toiletblokken. Uiteindelijk toch weer een gevonden en de braai ‘s avonds maakte ons wat relaxter. In de ochtend hadden we weer een gamedrive, ditmaal in Chobe. We begonnen keurig met een spotted hyena en natuurlijk de olifanten en giraffes. Geloof het of niet maar alweer kwam er een leopard voorbij, waar we bijna twee uur naar hebben kunnen kijken. Ditmaal klom deze in een boom dus we hebben nu alle standen van het beessie gehad. Fantastisch!!
‘s Middags hebben we een boottocht geboekt waarbij we veel nijlpaarden hoopten te kunnen zien in het water. Dat viel tegen, we bleken een schipper te hebben die doodsangst had voor nijlpaarden. Zodra er één in beeld kwam stuurde hij zeer vakkundig weg, om gek van te worden. Hij was meer geïnteresseerd in de fish-eagles en de kudu’s. Hij kan zich beter aanmelden als chauffeur van een jeep. Zeer teleurgesteld verlieten we de boot maar ach, morgen naar Zimbabwe!!

De grensovergang naar Zimbabwe ging vaag. Zo vaag als je je kunt bedenken, ongeveer 30 formulieren later zaten we klaar om de grens over te gaan. Glimmend visa op bladzijde 19 van het paspoort maar nee, er moest nog het een en ander voor de auto betaald worden. Derde partij verzekering, inzittenden, huurauto fee en iets voor de CO2. Goed, 150 dollar armer waren we dan echt de grens over. Het is intens jammer dat het land zo te lijden heeft door het toedoen van de president. Mensen hebben niks, vragen om eten, en werken door zonder salaris betaald te krijgen. Ze moeten wat maar het is zeer schrijnend om te zien. De toeristen die er waren zijn (natuurlijk) afkomstig uit Nederland. Maar het Zim-Zam verhaal hebben jullie vast al gelezen in ons vorige bericht J

De grensovergang van Zimbabwe naar Botswana verliep weer soepeltjes. We keken niet uit naar de pothole weg maar we hadden geen keuze. Weer slalommend over de weg waren we vier uur later op normaal asfalt. Wat een verademing! De rit naar Francistown levert niet veel bijzonders op om te vermelden. Lang was het wel. Na Francistown op een dure maar armoedige camping te hebben gestaan (hier wel een lesser bush-baby gezien) zijn we vroeg vertrokken om weer in Zuid-Afrika aan te komen. De grens overgegaan bij Skildpadhek en ook Vergenoeg hebben we genegeerd. Uiteindelijk zijn we nu in Pretoria beland waar we afscheid nemen van Yari, Avis staat het niet toe om de auto mee te nemen naar Mozambique. Morgen vertrekken we met Yari deux naar Nelspruit om een apen rehabilitatiecentrum te bezoeken met chimpansees en om het visa in orde te maken. En dan gaan we echt naar het laatste land van onze reis, Mozambique here we come!!!

Maar nu eerst Martijn zijn 37(!)e verjaardag vieren: lekker uit eten en biertjes drinken!!!

Liefs MMMx

PS Vermeldenswaardig: in Botswana hebben we, op de laatste dag na, iedere dag olifanten gezien, gewoon op of langs de openbare weg!