This is Namibia

Met onze gloednieuwe huurauto met nog geen 1200 km op de teller en onze nog geen 23 euro kostende kanariegele tent en ander goedkoop aangeschafte kampeeruitrusting van Chinese makelij, vertrokken we uit het ‘duitser dan Duitsland’ Swakopmund. Langs de desolate kustroute Skeleton Coast, ook wel bekend door zijn vele scheepswrakken. Er is werkelijk niets dan een kale vlakte, surrealistisch maar daardoor mooi en bijzonder. Op naar Cape Cross, een kolonie van 270.000 Cape Fur Seals. We hebben al aardig wat zeeleeuwenkolonies gezien tijdens onze reizen maar deze is echt bizar. De hele kust zag letterlijk zwart van de beestjes, en ook het water leek op Scheveningen op een warme dag. De stank was bijna ondraaglijk desondanks hebben we aardig wat tijd doorgebracht om naar alle capriolen te kijken die de beestjes in het water en op de kust uithaalden.

Na de skeletoncoast weer te hebben verlaten zijn we landinwaarts gereden, naar Damaraland. Een bergachtig gebied, weer totaal verschillend dan wat we tot dan toe gezien hadden. Onze eerste kampeernacht was een camping bij een luxe lodge. De campings zijn goedkoop en je kunt wel gebruik maken van alle faciliteiten van de lodge inclusief zwembad. Het warme water van de douche wordt met hout gestookt en de douches zijn in de openlucht. Erg bijzonder om te douchen terwijl de vogeltjes overvliegen of een liedje voor je komen fluiten. De lodge had ook twee tamme stokstaartjes, erg cute! We kwamen naar deze White Lady Lodge omdat we gelezen hadden dat de Desert Adapted Elephants hier regelmatig komen. De olifanten hebben zich aangepast aan de woestijn en hoeven maar eens in de drie a vier dagen te drinken. Ook zijn ze zuiniger op de vegetatie als zijn iets kleinere Afrikaanse soortgenoot. Maar helaas, we waren nog te vroeg in het droge seizoen en de olifanten waren nog onderweg.

De volgende dag vertrokken we naar Twijfelfonteyn, hier zijn 6000 jaar oude rotstekeningen te vinden van de stammen die hier toen leefden. Onderweg kwamen we nog langs een petrified forest, versteende bomen van 260.000 jaar oud, deze stukken zijn met de laatste ijstijd vanuit centraal Afrika hierheen geschoven. De stukken zagen eruit alsof we ze ‘s avonds voor de braai konden gebruiken. Een dag later bezochten we Twijfelfonteyn, Namibië’s eerste World Heritage Site. We kregen een lokale dame als gids mee en we werden vergezeld door een wat ouder duits echtpaar. De tekeningen waren erg bijzonder en ook de omgeving was schitterend. Tijdens de wandeling vroeg Martijn voor de gein ‘lopen hier nog olifanten?’ En ze kon ons vertellen dat die ochtend de woestijnolifanten nog gezien waren. Een andere gids zou ons kunnen vertellen waar. Terug bij het informatiecentrum stond er een ranger die wist waar ze zaten. Het duitse echtpaar wilde de olifanten ook wel zien en dat kwam ons goed uit omdat zij een 4WD hadden en wij slechts een gewone auto. Eerst een stuk weg af en toen bij het Duitse stel ingestapt. Zij wezen ons er nog fijntjes op dat een 4WD toch écht beter is dan een gewone auto. Jahaaa, dat weten wij ook wel maar die past helaas niet binnen het budget. De gids zat naast de duitse man en stuurde de auto off-road. Hij had echter de 4WD functie nog nooit gebruikt en we zagen hem zeer ongemakkelijk achter het stuur zitten. Na een stukje rijden zagen we in de verte een paar olifanten, wow! Dat was tof! De gids liet de auto nu helemaal over ruig terrein sturen met de zwaar zwetende duitser achter het stuur en toen stonden we midden in de droge rivierbedding. Een paar minuten later zagen we de eerste olifant al, de kudde liep recht op de auto af. Een grote bull van zeker ruim 3 meter, een aantal vrouwtjes en een paar kleintjes. In totaal zo’n 25 olifanten. De guide siste ons ‘don’t move’ toe toen de olifantenkudde strak langs de auto wandelde. Ze hielden de auto nauwlettend in de gaten. Eén van de vrouwtjes betaste met haar slurf onderzoekend de motorkap. Daar zaten we dan met zijn vijven in de jeep, ramen dicht in de volle zon. Bloedheet. De duitse vrouw zat op de achterbank met haar ogen dicht te bidden, de duitse man zat zwetend achter het stuur en had waarschijnlijk een schone onderbroek nodig. Bij ons gierde de adrenaline door aderen, zulke grote olifanten zo dichtbij en je weet dat zo’n olifant makkelijk de auto zou kunnen omgooien. Maar toch nog wat foto’s en video’s gemaakt, hoe vaak maakt een mens dit mee? Terwijl de kleine olifantjes speelden, de vrouwtjes zich tegoed deden aan boomtakken, vertrouwde de grote bull het niet helemaal en sloeg dus maar met zijn slurf tegen de zijkant van de auto. Die er aardig door heen en weer schommelde. Je zag de duitse man denken, help daar gaat mijn eigen risico. Maar na drie kwartier vertrok de kudde langzaam verder. Dit was wel zo onwijs gaaf om mee te maken! We waren nog even bang dat bij het wegrijden de onervaren 4WD chauffeur de motor zou laten afslaan en de olifanten achter ons aan zou komen maar dat gebeurde gelukkig niet. Na afloop waren we helemaal uitgelaten over wat we hadden meegemaakt, de raampjes van de auto konden weer open en we koelden weer wat af. Helaas niet zo heel veel foto’s kunnen maken omdat we niet mochten bewegen toen de olifanten op ons letten én omdat ze simpelweg te dichtbij stonden voor de telelens ;-)

Vanuit hier zijn we naar het noorden gereden, Opuwo, de provinciehoofdstad van Kakaoland, waar veel stammen als de Himba’s en de Herero’s leven. Weer onze tent neergezet bij een lodge. Het stadje zelf voelde voor ons meer Afrikaans aan dan wat we tot nu toe hadden gezien. Minder westers en afrikanen van verschillende origine en traditie liepen door elkaar. Het is ook het arme gedeelte van Namibië. De volgende ochtend gingen we langs het Tourist Information Centre waar we een local guide konden huren voor een bezoek aan de dorpjes van de verschillende stammen. Het centrum was niet meer dan een hok van 1 bij 1 meter waar we een vriendelijke doch chaotische K.K. troffen. Reserveren kon bij hem niet en als hij met iemand meeging trok hij de deur achter zich dicht en was het pech voor andere geïnteresseerden. Andere collega’s van hem hebben we niet gezien alhoewel die er wel zouden moeten zijn. K.K. ging met ons mee in de auto en eerst langs de supermarkt voor boodschappen als geschenk voor de Himba’s. Suiker, meel, thee en nog wat basisboodschappen namen we mee in de auto en gingen naar een Himba-dorpje. Dorpje was wel een groot woord, een paar hutten waar wat families woonden. Maar heel bijzonder om te zien hoe primitief deze mensen leefden. Helaas waren er niet zoveel want er scheen een belangrijk man te zijn overleden en daar waren een hoop mensen naar toe. Mede omdat er dan veel te eten is op de begrafenis. Onze gids (half herero/half himba) vertelde iets over de achtergrond en gewoonten en vervolgens sprak hij met de hoofd Himba man. Praten op zich is al wonderlijk, de mensen spreken met tongkliks, vier verschillende, het is net alsof ze reuzebellen van kauwgom laten klappen tijdens het praten. We hebben het al vaak geprobeerd maar ons lukt het echt niet. De Himba-hoofdman vroeg aan Martijn hoeveel vrouwen hij had, hij moest hem bekennen dat hij er slechts eentje had. Ook Marjolein die geen kinderen had scheen hem te verbazen, wat een waardeloze vrouw (ze zag er nog wel jong en gezond uit) en hij mag er maar één hebben?! Toen Martijn ook nog antwoordde dat hij geen koeien bezat schudde de man meewarig zijn hoofd, arme mensen moesten we zijn. Verderop was een groep meisjes opgetrommeld, een aantal in westerse kleding maar de meeste in traditionele outfit, eigenlijk alleen wat lendendoeken, rastahaar met rode klei en over het hele lichaam een soort donkerrode kleur, een mix van vet en rode kalksteen. Heel apart. Ze gingen nog even dansen voor ons, waarbij we ons lichtelijk ongemakkelijk voelden. Na afloop bleken ze toch niet helemaal onbekend met toeristen en hadden allemaal hun zelfgemaakte armbandjes en kettingen te koop.

Na K.K. weer te hebben afgezet hebben wij op de camping tijdens de zonsondergang een duik in het zwembad genomen en hebben we ’s avonds de braai weer aangemaakt met een flesje Zuid-Afrikaanse wijn erbij. We hebben het echt zoooo slecht.

De volgende ochtend vroeg de tent opgeruimd en om 8 uur stonden we weer bij het kantoortje van K.K., vandaag naar de Herero-stam. Hij sloot het kantoortje weer achter zich zonder een briefje voor eventuele andere geïnteresseerde toeristen ‘this is Africa’ en weer hetzelfde ritueel als de dag ervoor, boodschappen doen en op naar een stam. Tijdens de rit vertelde hij over zijn vele vriendinnen en 9 kinderen met zijn opmerkelijke lach tussendoor. Geen van de vriendinnen wil voor alle 9 kinderen zorgen dus hij hoeft ook niet te sparen voor de benodigde drie koeien voor een huwelijk. Dat geld kan je beter uitgeven aan drank! De Herero’s bleken wat verder te zitten als we hoopten en na een uur rijden waren we er nog niet. Het was de eerste keer dat hij dit in een normale auto deed en de wegen zijn hier niet zo geschikt voor. Bij de eerste familie was het ook weer erg leeg. Ook hier bleek weer een belangrijk man te zijn overleden waar iedereen naar toe was, het heerste blijkbaar. Uiteindelijk toch bij een familie langs geweest wat achteraf toch heel leuk was. De herero’s dragen lange jurken met daarbij een stokachtig hoofddeksel. Verder dezelfde primitieve omstandigheden als de Himba’s. Water moet je van ver halen, hutten van klei, geen elektriciteit of iets dergelijks. Totale andere manier van leven waar alleen het aantal kinderen en koeien en geiten van belang is in het leven. De mensen waren erg aardig en ook de Himba-buren kwamen nog even kijken. Een van de jongens vroeg om een voetbal, helaas als we dat hadden geweten…. Ze waren wel blij met de boodschappen en de flessen water. KK spreekt van te voren niets af en gaat iedere keer naar een andere familie. Naar deze familie was hij nog nooit geweest en ze ontvingen ook nooit toeristen. De kleine kinderen waren eerst nog een beetje bang voor de grote witte mensen en zetten het massaal op een brullen. Dus ook geen kettingen en armbanden of hereropopjes dit keer.

Terug naar Opuwo, K.K. weer afgezet bij zijn kantoortje en wij reden door naar Outjo. De laatste stop voor Etosha National Park. Voor de verandering alleen maar asfalt weg, we hoefden alleen maar op de koeien, ezels en geiten te letten die de weg op kwamen maar verder reed het goed door. Halverwege passeerden we de ‘red line’, een grens die het land verdeeld tussen de commerciële grote boerderijen (eigendom van de blanken) en het noorden waar de voornamelijk zwarte bevolking leeft. Deze laatste mogen geen vlees naar de zuiden brengen of exporteren. Wat dat betreft is het hier helaas nog steeds niet gelijk verdeeld. Bij de controle kregen we de vraag of we een van de mannen wilden afzetten in het volgende stadje. Ach, geen probleem hoor. Onderweg zagen we de eerste giraffes al toen we langs Etosha reden.

Na de formaliteiten te hebben afgehandeld, reden we Etosha binnen, op naar the Big Five! Al snel zagen we de eerste springbokken en zebra’s lopen! Leuk! Na een uurtje waren we bij de ingang van de camping. Het eerste kamp Okaukuejo was groot en van alle gemakken voorzien. Na onze tent te hebben opgezet snel weer de auto in en de poort uit. Er zijn veel waterholes waar de dieren komen drinken en je dus een goede kans hebt om wildlife te spotten. Langs de open vlaktes zijn veel wildebeesten (gnoes), gemsbokken, springbokken etc. te zien erg leuk. Onderweg naar een waterhole zagen we al een olifant lopen, zo gaaf weer! Toen we bij de waterhole kwamen lagen daar twee leeuwinnen met vier kleintje op nog geen 15 meter van de auto! Echt heel schattig. Maar helaas gaat met zonsondergang het hek van het kamp dicht en dan moet je binnen zijn en dat was om 17:40. Er is zoveel leuks te zien dat we op het einde behoorlijk door hebben moeten rijden. Om 17:42 reden we de poort binnen op het moment dat ze net bezig waren om het hek dicht te doen. Op de camping bestond ons eten weer uit vlees van de braai met een verse groentemix uit de potjie. Buurman Henk uit Amsterdam gaf nog wat vuurstook-tips en heerlijke Knor-braaisaus. Op de kampsite kun je ook uitkijken op een waterhole die verlicht is. Vijf zwarte neushoorns waren bij aankomst aan het drinken! Wow! De eerst dag 3 van de 5 al te pakken. De volgende dagen hebben we veel in de auto gezeten, langzaam rijden, kijkend naar alle bijzondere dieren, vogels en kameleons die de weg overstaken. Henk nam ons nog een keer mee uit eten en die avond hebben we de brul van de leeuw gehoord. Niet te omschrijven zo angstaanjagend en overweldigend. We snappen nu dat de leeuw de koning is, zo maken zebra’s een giebelend piepend geluid en de neushoorns hoge gilletjes. De derde dag op weg naar onze tweede campsite Halali stonden er een aantal auto’s langs de weg. Gevraagd wat er was te zien, bleek er een cheetah te zitten. Na een tijdje kijken kwam inderdaad zijn koppie boven het hoge gele gras uit. Cool! Heel bijzonder want buurman Henk was al acht keer in Etosha was geweest en had nog nooit een cheetah gezien. Iedere keer als de cheetah ging liggen zag je niets meer. Na een tijdje hoorden we weer van andere mensen dat er vijf leeuwen op een bepaalde plek zaten. Dus wij weer terug en inderdaad, vier vrouwtjes en een jong mannetje. Wow weer leeuwen! Terug naar de plek van de Cheetah, inmiddels waren er drie te zien, een stuk dichterbij en ze gingen ook nog eens lopen…. We waren gelukkig. De camping beviel ons minder, een groep bierbuikduitsers die luidruchtige schlager muziek over de camping heen lieten schallen en een aso gezin uit Nederland (ma tegen kind ‘wat zit je nou te klootviolen’) deed ons vermoeden dat we een verkeerde afslag naar Torremolinos hadden genomen. De waterhole werd deze avond bezocht door neushoorns en een olifant die deze weer wegjoeg.

De volgende ochtend de tent ingepakt en om 6 uur weer de poort uit. Het park is schitterend en er is geweldig veel te zien. Weer leeuwen en op een plek waar we dachten dat mensen naar de giraffes stonden te kijken bleek op tien meter langs de weg een grote mannetjesleeuw te liggen. Hij keek ons recht aan, geweldig! Even verderop reden we ineens niet meer zo goed, oeps, lekke band, en je mag de auto niet uit om begrijpelijke reden. Help! Dus maar op de eerst volgende auto gewacht. ‘Please, we have a flat tire, could you inform the staff so they can help us’. Maar helaas het waren ‘allo ‘allo Fransen en vroegen ‘whure are ze animaals’. Laat maar dan. De volgende auto was een Namibisch gezin en die beloofden hulp te gaan halen. Na vijf minuten kwamen ze al terug en vertelden dat het een public holiday was en er toch geen hulp zou komen maar ze wilden wel helpen de band te verwisselen. De man wist van aanpakken, terwijl zijn vrouw en kinderen op de uitkijk gingen staan of er geen hongerige leeuwen in de buurt waren. Dus al onze spullen uit de auto gehaald zodat we de reserveband konden pakken en nog geen 15 minuten later was de band verwisseld en konden we weer vrolijk op pad.

Alweer de laatste campsite Namutoni, de waterhole was hier niet zo interessant omdat er weinig dieren komen drinken. We besloten hier nog een extra nacht te blijven omdat hier ook een waterhole zou zijn met een betere kans op een leopard. Maar het was al wat later dus alleen even in de buurt de dik-dik drive gedaan waar kleine hertjes van 30 cm te bewonderen zijn en klein namutoni, een waterhole waar veel giraffes en andere dieren zaten. Leuk! Daar beginnen we morgenochtend mee misschien zitten er dan wel olifanten.

De volgende ochtend zaten we iets na zessen weer in de auto en begonnen we weer bij klein namutoni. We waren erg jolig en hadden lol, geen mens, geen grote dieren maar wel een paar gieren, die hadden we nog niet gezien dus dat was al leuk. Nog nababbelend rijden we weer weg en ineens ziet Martijn een LEOPARD lopen, vlakbij! We waren de enige auto op dat moment daar. Nummer vier van The Big Five (en nummer vijf, de buffel, is niet in Etosha te zien), wow, wow, wow! Marjolein had haar camera nog niet eens gereed, dus snel stoppen, motor uit en raampjes open. Hij kwam zo langs de auto lopen terwijl hij verder niet op ons lette, ging nog even op een boom liggen en liep toen weer verder. Inmiddels was er een andere auto bijgekomen met een guide erin en die zei dat er nog een tweede zou moeten zijn. Toen een rondje nog achter die auto aangereden maar geen leopard meer gezien. Maar dit was wel heel tof hoor. Toen we weer terug waren waar we de leopard gezien hadden bleken er verderop vier leeuwen te liggen, drie mannetjes en een vrouwtje. Lekker lang blijven kijken, nog een vechtpartij tussen twee mannetjes om het vrouwtje en daarna gingen de leeuwen drinken. Leuk om dan ook het gedrag van de andere dieren te zien. De giraffes houden de leeuwen goed in de gaten, de gnoes stellen zich in een groep verdedigend op en de springbokjes en de impala’s maken dat ze weg komen. Wow wat een ochtend. Het vier gigabyte kaartje al volgeschoten J

Na een lunchstop met een duik in het zwembad en een tosti besloten we Etosha toch maar niet met een nacht te verlengen nu we ook de Leopard hadden gezien. Dus alle spullen in de auto en langzaam Etosha uit. Nog even naar een goede plek voor olifanten, daar hadden we er nog niet heel veel van gezien. We waren iets te ver gereden en toen we omkeerden zagen we in de verte een hele groep olifanten de weg oversteken richting de waterhole. Wij snel terug en jahoor, een hele groep was aan het drinken, badderen en spelen bij het water. Slechts een andere auto stond ook te kijken. Wat een dag!! Daarna langzaam tegen sluitingstijd het park uit, onderwijl uitgezwaaid door giraffes die langs de kant stonden.

Vanuit daar naar de eerste grote plaats gereden Tsumeb waar we weer eens in een echt bed hebben geslapen en lekker gegeten in de enige plek waar je kon eten, een hotel. Het is heel bizar, ’s avonds is het uitgestorven in Nambië en de enige personen zijn de vele (gewapende) privé bewakers. Veel hoge ommuringen en stroomdraad. Overdag is het een en al gezelligheid en levendigheid.

De volgende dag zijn we naar aanleiding van een verhaal in het boekje ‘te gast in Namibie’ naar Tsinsabis gereden. Een klein dorpje waar de bush-mensen (san) leven die oorspronkelijk in Etosha woonden en jaagden maar toen het een national park werd, zijn deze mensen uit het park verdreven en wonen nu onder armoedige omstandigheden op een klein stuk grond met weinig voorzieningen. Een paar jaar geleden is er door een nederlander een project ‘treesleepers’gestart die toeristen naar het dorp moet lokken. Een kleinschalige camping met boomplateau’s waar de tent hoog kan worden neergezet. ’s Middags begonnen we met een bush-walk waarbij uitleg gegeven werd hoe de mensen oorspronkelijk leefden en ook wat meer achtergrond over het project. ’s Avonds een traditionele dansvoorstelling bij een kampvuur waarbij uitleg gegeven werd over de betekenis van de dansen. Door de traditioneel genezer werden we ook nog even ontdaan van alle boze geesten, dus dat is altijd mooi meegenomen.

De volgende ochtend brachten we een bezoek aan het dorpje zelf waar we een rondleiding kregen en een bezoek aan twee families. We hadden het gevoel dat dit nog armer was dan de stammen die we eerder hadden bezocht, daar was het voor een gedeelte ook hun gekozen manier van leven en hier leek het meer noodgedwongen. Op de school die er stond hebben we een voetbal achtergelaten. Helaas was het vakantie en waren de klaslokalen leeg. Ze zagen er keurig uit en de schoolboeken ook. Tijdens het bezoek aan het dorp blijken de problemen best heftig te zijn, jonge meisjes zijn al zwanger en stoppen met school. Ouders die stedelingen in ruil voor voedsel met hun dochter sex laten hebben. Hoge werkeloosheid en percentages HIV-besmettingen en een levensverwachting van 45 jaar maken er het leven hier niet makkelijker op.

Die middag weer weggereden naar een heel andere wereld, Windhoek, de hoofdstad en tevens enige stad van Namibië. Een van de kleinste hoofdsteden ter wereld met 230.000 inwoners. Bij aankomst was het vinden van een betaalbare kamer erg lastig, veel hostels waren ´fully booked´ of hadden kamers ver boven ons budget. Tijdens onze zoektocht kwamen we nog langs een leegstaande auto met een paar mannen erbij en oranje afzetlint. Een dag later bleek duidelijk wat er aan de hand was geweest. Canadese toeristen waren beroofd en de politie had dit gezien en hebben de dader doodgeschoten en de chauffeur is ontkomen. Tja, ook dit blijft Africa. Uiteindelijk toch een kamer in een guesthouse gevonden waar we een dag later eigenlijk alweer wilden vertrekken maar toen de zeer aardige eigenaar ons een ´special weekend rate´ aanbood zagen we geen reden om te vertrekken. Windhoek doen we aan om voornamelijk praktische dingen af te handelen zoals een nieuwe band bij de Avis, de was laten doen en wat craft-markets in de buurt langs. Morgen vertrekken we richting buurland Botswana waar we de Okavanga-delta en Chobe national park op het verlanglijstje hebben staan. Gisteravond nog eens lekker uit eten (we hebben exact 45 maanden verkering) en dan mogen we voorlopig weer aan de eigen braai en potjiekos!