We zijn weer thuis

Alweer ruim twee weken. Toch willen we nog een afsluitend bericht plaatsen, de laatste dagen Mozambique, de reis terug, ontvangst op Schiphol en de meest gestelde vraag willen we jullie niet onthouden.

De laatste avond in Mozambique, in Praia do Tofo hebben we gegeten in Casa de Comer, een Frans-Portugees restaurant. Dus onmozambiqaans, écht leuk maar niet heel goedkoop, voor de laatste avond mocht dat wel. Het eten was heerlijk, na het voorgerecht schoof het Amsterdamse stel ook nog aan waar de avond ervoor ook samen mee gegeten hadden. De volgende ochtend was het vroeg opstaan, na een laatste blik op het afrikaanse strand laadden we al onze spullen in de 4WD. De kampeerspullen gaven we aan de nachtwaker die onze auto aan het wassen was. Om half zeven waren we al onderweg. Flink doorgereden en alleen bij de hoofdstad Maputo was het erg druk. We reden dwars door de markt heen, stapvoets. Met zo’n slagschip is dat nog best lastig. Rond een uurtje of drie waren we bij de Zuid-Afrikaanse grensovergang. Ook nu waren er weer mensen die ons opdrongen om te helpen (voor geld) maar die wimpelden we af en al snel kregen we onze laatste stempels en waren we weer terug in Zuid-Afrika… Na wat gegeten te hebben zijn weer doorgereden naar Nelspruit ditmaal was er wel een kamer vrij in Funky Monkeys Hostel. Even een biertje gedronken met wat andere reizigers die heel Afrika aan het rondreizen waren, vreselijke horrorverhalen over hun belevenissen in Kenia aangehoord over berovingen met geweld en politie die toe stond te kijken ‘you ask for it because you’re white’… Kenia hebben we maar even wat lager op ons reisverlanglijstje gezet. Wel enthousiaste verhalen over Ethiopie en Uganda gehoord.

Daarna alle spullen uit de auto gehaald om opnieuw te pakken om mee te kunnen nemen in het vliegtuig, we schrokken een beetje hoeveel spullen we de laatste twee maanden hadden verzameld, dat is het nadeel als je een auto hebt. Hoe moesten we dit allemaal mee krijgen? Eerst maar eens uit eten gaan, op zoek naar een Italiaans restaurant wat stond aangeprezen in de Lonely Planet maar hoe we ook zochten, we konden het niet vinden. Toen maar naar een Portugees restaurant wat in de buurt zat. Het Italiaanse restaurant bleek al drie jaar geleden te zijn gesloten, handig zo’n reisboek van twee jaar oud :-) Maar ook het Portugese restaurant was heerlijk eten, alleen was het een beetje lang wachten op het voorgerecht.

De volgende dag was het niet heel veel kilometers meer en het voordeel van Zuid-Afrika is dat de wegen erg goed zijn. Dus niet heel vroeg op en voor de verandering was er geen elektriciteit, dus ook geen warm water. Na een tijdje kwam de eigenaar ons vertellen waar er nog wel een douche met warm water was. Daarna de spullen gepakt en alles wat we over hadden achtergelaten in het hostel. Daarna voor een laatste keer langs de Shoprite voor ontbijtspullen en toen op weg naar Johannesburg. Bij een Shell station langs de snelweg zijn we voor een laatste keer ontsnapt bij een oplichtingspoging. Een man probeerde ons wijs te maken dat we parkeergeld zouden moeten betalen en hij wees naar een richting waar we een kaartje zouden moeten halen (ongetwijfeld een vriend van de man), bij de afrit zou een controle zijn. Na wat gegeten te hebben liepen we weer terug naar de auto en de man was druk aan het gebaren dat we een kaartje moesten halen. We negeerden hem en reden gewoon de snelweg op, parkeergeld bij een benzinestation, het leek bananasplit wel. Even later begon het lampje van de benzine te branden, handig als je net van een benzinestation afkomt en alleen maar wat gaat eten ipv tanken. Eerste afslag was bij Ogies, op de kaart leek het een plaatsje vlak langs de snelweg dus daar maar even kijken of we konden tanken. De weg bleek toch langer te zijn als we dachten en was niet goed begaanbaar, het was niet te hopen dat we hier vast kwamen te staan een aantal uur voordat we zouden vliegen. Het enige zichtbare was een flink industrieterrein en we vreesden eerst dat dit het was. Gelukkig was er even later toch een dorpje maar we leken wel in een mistroostige film terecht gekomen te zijn, een stoffige desolate omgeving, heel bizar. Maar gelukkig wel een benzinepomp. We hadden net te weinig geld maar toen Martijn wilde pinnen bleek ook hier de stroom uitgevallen te zijn en geen van de pinautomaten deed het. Al het kleingeld maar op tafel gelegd en hier was de pompbediende tevreden mee. Snel weer doorgereden naar het vliegveld van Johannesburg waar we nog net op tijd waren om de auto in te leveren zonder een dag extra te hoeven betalen. De bagage op een trolley gelegd en snel gaan inchecken. We hadden behoorlijk wat overgewicht maar gelukkig deed British Airways helemaal niet moeilijk, we mochten zelfs op het laatste moment nog een fles wijn in de tassen doen. En dus checkten we een kleine 70 kilo in en hadden we nog een paar uurtjes door te brengen op het vliegveld, de laatste uurtjes van de reis. Ongelooflijk hoe snel een half jaar is gegaan. De vlucht verliep verder prima, nog de oscarwinnende film ‘Milk’ gekeken met Sean Penn. Het vliegtuig was niet zo vol en we hadden drie stoelen met zijn tweeeën met wat extra beenruimte dus we konden een klein beetje slapen. We hadden wel een klein beetje vertraging zodat we op Londen maar een half uur overstaptijd hadden. We moesten ook half Heathrow over naar het vliegtuig naar Amsterdam. En niet even geholpen door personeel, nee we moesten de hele weg zelf doen, door de douane, door de security, met een shuttletram etc. En we drongen iedere keer voor omdat we nauwelijks tijd hadden, de mensen in de wachtrij weer boos ‘hadden we maar eerder moeten komen’. Fijn om weer in Europa te zijn ;-) Marjolein was haar flesje water nog vergeten uit haar tas te halen, dat leverde ook weer problemen op… Rennend naar de gate waren we de laatsten die het vliegtuig ingingen, deze zat vol met zakenreizigers en zodoende konden we de laatste vlucht van onze reis niet eens naast elkaar zitten. Maar goed, een kort vluchtje en bij het inzetten van de daling waren we al bijna opgedroogd na alle stress. Aangekomen op Schiphol had de bagage de overstap niet gehaald. Deze stond nog in Londen en zou de volgende vlucht meekomen. Zonder bagage kwamen we door de uitgang en daar werden we tot onze verrassing opgewacht door een heus ontvangstcomité. Familie, vrienden, ballonnen, serpentines, bloemen en een heus spandoek. Geweldig! Bij thuiskomst hing er een nederlandse megavlag en zaten op de bank alle beesten die we onderweg gezien hebben, in pluchevorm. Champagne en vers gebakken oliebollen stonden klaar, een verlaat oud & nieuw, haha. Diezelfde middag ook meteen nog naar ons nieuwe huis wezen kijken.

En nu alweer twee weken thuis. Eén juli mogen we allebei weer werken. Inmiddels alweer aardig wat vrienden en familie bezocht en zullen degenen die we nog niet gezien of gesproken hebben komende tijd ook wel snel komen opzoeken. De eerste dagen waren best raar, alles weer hetzelfde, a-relaxte mensen op de weg en eeuwig dat deprimerende nieuws en gezeur op televisie. Opmerkelijk ook dat Marjolein haar darmen juist bij terugkomst moeite hadden met het nederlandse voedsel.
Dat reizen beviel ons wel, iedere dag leuke dingen doen, iedere dag lekker weer en weer andere mensen ontmoeten. Maar helaas, aan alles komt een eind. Nu lopen we nog een beetje verdwaasd rond maar dat zal allemaal wel goed komen. We hebben in ieder geval een fantastisch half jaar gehad, (nee geen ruzie gemaakt en de weddenschappen over huwelijksaanzoeken, geheime trouwerij en zelfs zwangerschap zijn allemaal verloren!) en de herinneringen zullen we een leven lang met ons meedragen. We zullen nog wel een tijdje bezig zijn om de foto’s uit te zoeken en hier mooie albums van te maken.

We willen iedereen bedanken voor de belangstelling voor ons halfjaar wereldreizen, het meelezen, de reacties op de site, de complimenten voor de foto’s en heel hartelijk dank voor degenen die ons gesponsord hebben met alle extra fotoruimte!!!

De meeste gestelde vraag sinds we thuis zijn is ‘wat we nou het mooiste/indrukwekkendst van de reis vonden’? Deze vraag kunnen we echt niet beantwoorden. Alles heeft zijn mooie en minder mooie kanten, en er was geen land waar we niet naar terug zouden willen. Ook de vraag waar onze volgende reis naar toe gaat krijgen we dagelijks gesteld. We hebben nog geen flauw idee, er zijn zoveel mooie bestemmingen op deze wereld. Voorlopig nemen we genoegen met ons nieuwe huis, daar kunnen we tot half september vakantie vieren (omdat we nog geen keuken hebben, hahaha).

Nogmaals dank en tot een volgende keer!

Liefs,
Martijn, Marjolein en Mol

PS Een heel hartelijk welkom aan Verena, het laatste meisje wat is geboren tijdens onze wereldreis!