Top in Tabin,tijgers in Danum&duikwalhalla Sipadan

Vanaf een mooie hut op palen, met een klotsende zee onder de vloer schrijven we dit bericht. De temperatuur is rond de 30 graden (om 10 uur in de ochtend). Het enige minpuntje zijn onze verbrande ruggen, misschien troost dat jullie ;-)

Nog even terug naar onze avonturen van de afgelopen week. We zijn begonnen in Tabin Wildlife Reserve. Direct bij aankomst trakteerden de witte pluimhornbill ons met een bezoekje, wauw! Tabin is een mooi park met secondary rainforest, met luxe hutten die niet zo heel luxe bleken te zijn. Op het eerste gezicht zien ze er mooi uit maar als de airco en douche niet naar behoren werken, de matrassen meer op hoofdkussens lijken, het eten niet je-van-het is én er maar één ander (natuurlijk nederlands) koppel is dan doen ze iets toch niet zo heel goed. Maar zoals eerder geschreven, daar kwamen we allemaal niet voor. Gelukkig maakte onze gids én al het wildlife dat we hebben gezien alles meer dan goed. Onze gids was Maldin, een jongen afkomstig uit een jagersgezin en dus heeft hij goede ogen en een goede neus en kent hij de paden op z’n duimpje. Zo vertrokken we na aankomst en lunch naar de ‘mud-volcano’. Dit is een moddervulkaan die nog lekker modder bubbelt en waar vele dieren dankbaar van drinken. Het water en de modder bevatten veel mineralen en zouten wat erg goed is voor mens en dier. Er kwamen een sambadeer moeder en jonkie langs die tot ver met hun poten in de modder wegzakten. Vanaf de watchtower hadden we prima zicht. Ook op de hornbills die voorbij kwamen vliegen, al zijn die zittend vele malen mooier. Na een anderhalf uur hebben de heren hun gezichten ingesmeerd met de modder. Marjolein had zich voorbereid en gaf een tup-doosje om te vullen zodat ook zij, op een later moment, een masker kon nemen. Hierna zijn we aan de terugweg begonnen. Een beetje grappend ‘bestelden’ we bij de gids de dieren die we wilden zien. Marjolein had de tarsier (een spookdiertje) op haar verlanglijstje staan en Martijn de clouded leopard, naast de orang utan, de gibbons (wolapen) en de hornbills. Het was helaas niet het seizoen voor de pigmy olifant en de neushoorns. In het schemer en donker wandelden we weer lekker door de blub met de geleende laarzen. Dat is nog best pittig, je ziet weinig, er vliegt van alles om je hoofd en soms krijg je een prik van een dansend vriendje (de mug) en je voeten glijden dus naar onbekende plekken op de grond. Het geluid in een schemerig en donker bos is werkelijk een oorverdovende herrie. De cigale in Frankrijk heeft een collega cicale in Borneo die een enorme takkeherrie maakt, zo erg dat Marjolein verlangde naar oordoppen. Maldin heeft er een laten zien en zodra je in de buurt komt stopt ’ie met geluid maken, net alsof een accu leegloopt, zodra de hand weer weg is begint het kabaal weer, heel maf. Na een tijdje lopen vond Maldin een uiterst zeldzame en bijna onvindbare TARSIER. Ongelooflijk dat hij die had gezien, de beestjes zijn niet groter dan 20 cm en kleven vast aan een boom. Ze hebben dezelfde handen als kikkers en jumpen van tak naar boom. In eerste instantie waren we wat te ver weg (lees dat de verkeerde lens op het fototoestel zat, we moesten dichterbij om een foto te kunnen maken ;-)) Maldin vond het prima dus op een gegeven moment stonden we op bijna drie meter afstand. Het beestje was niet erg gecharmeerd van de spotlichten maar dankzij het felle licht was hij goed te zien (we hadden hem waarschijnlijk verblind) en konden er foto’s gemaakt worden. Vol van deze enorme mazzel (de beestjes worden echt niet vaak gezien) vervolgden we onze weg in het donkere bos, op naar het diner. Later dan gepland starten we aan de night-drive. In een open jeep met houten planken en kussentjes, Maldin staand met spotlight voorop. Tabin ligt naast een palmolieplantage. Niet leuk qua uitzicht maar het trekt wel enorm veel dieren in de nacht die de palmvruchtjes graag lusten. Dus we hebben flink wat beesten gezien: mousedeers (die iets groter zijn dan een flink konijn op ielige dunne pootjes) de common palm civet cat, malay civet cat en een leopard cat en de hornbill. Rond half 12 waren we terug en zijn we gaan slapen. De volgende dag om 6 uur de ochtendwandeling. Weer gewapend met de rubberen laarzen, leechsocks en camera liepen we door de blub. Al snel zagen we de gibbons, de wolaap, wel hoog in de bomen maar het zijn erg leuke aapies. Daarna het pad afgelopen en wat meer insecten gezien. Zoals ze hier de pygmee olifanten hebben zijn de insecten juist megagroot. Mieren van 5 cm zijn van normale grootte ook de vlinders hebben flinke afmetingen. Om maar te zwijgen over de reuzepissebed. Veel libelles in allerlei kleuren en maten. Op het einde nog een kleine lizzard en we waren weer terug voor het ontbijt. Erg goed geregeld is het niet in Tabin, alleen heel vroeg en heel laat zijn de activiteiten om het wilde leven te zien. Tussendoor bieden ze niets aan. De mensen die er werken zie je niet of nauwelijks. Een drankje kopen kost al moeite want maar één iemand heeft de sleutel van de koelkast. We hadden gelezen dat er een souvenirshop moest zijn maar de medewerkers wisten van niets. Het management kon ons vertellen dat deze naast de bar zat. Flink zoeken en jahoor, twee vierkante meter met mooie en loodzware boeken. Voor de lichtste zijn we gezwicht het is toch erg leuk om te lezen welke beesten we hebben gezien. De middag had wel eenn activiteit… Een heus voetenbad om onze ´vermoeide´ voeten te verwennen na al het gewandel. Sterk overdreven en het bleek meer een oefening te zijn omdat ze een SPA willen openen in de jungle. Geen idee wie daar nou op zit te wachten maar goed, wij hebben onze voeten braaf in een grote teil met warm water en steentjes gedompeld. De steentjes dienen als een massage…Tuurlijk! Als hoogtepunt kregen we nog een mud-certificate als bewijs dat we bij de vulkaan zijn geweest. Rechterhand werd ondergesmeerd met modder en op een diploma gedrukt. Niet meer gedaan sinds onze kleutertijd maar ook dit hebben we braaf gedaan.
Rond vijf uur zijn we weer met de jeep gaan rijden. Een boom versperde onze weg en de blanke mannen hadden het idee om deze even te verslepen maar dat ging niet. Te voet verder en de jeep zou ons naderhand weer ophalen. We werden getrakteerd op een flinke slang die over het pad gleed. Prachtige kleuren zalm en groen met een blauwe tong, wauw! Weer terug in de auto duurde het niet lang dat Marjolein een orang utan spotte, met een kleintje. De gids had hem over het hoofd gezien maar was tevreden dat zij hem wel zag. Ook de orang zien ze weinig omdat het een enorm gebied is. Ze zitten er wel getuige het aantal nesten in de bomen.
Na het diner hadden we weer een avondsafari en we zagen min of meer dezelfde beesten voorbij komen. Het blijft erg leuk. Als klap op de vuurpijl zagen we nog een slow loris, een familielid van de tarsier. Hij is groter maar beweegt tergend langzaam kruipend door de bomen. Deze was wel iets intelligenter, hij wendde z’n hoofd af van het licht. Weer iets om af te strepen: check! We gingen weer vroeg naar bed omdat we een ochtendsafari hadden geboekt voor vijf uur in de ochtend. Bij het verlaten van het terrein zagen we een hele grote mot, het is niet te hopen dat deze in kleding komt te zitten. Ook een bearded pig snelde voorbij. We reden hetzelfde pad als de middag ervoor. We zagen niet veel beesten maar jee, wat is het ‘s ochtends mooi met alle dauwdruppels en de opkomende zon. Aardig wat foto’s gemaakt.
Hierna zat het ervoor ons op maar we hadden Danum Valley nog tegoed. Dat zou nog mooier moeten zijn dus we hadden hoge verwachtingen. Helaas viel dat wat tegen. De weg ernaartoe is een grote hobbel-de-bobbel en een 4 Wheel drive is eigenlijk hard nodig (net als de strakste sport-bh die je verdragen kunt). Wij zaten in een busje dus ietwat misselijk arriveerden we bij het wetenschappelijke centrum. Gewaarschuwd dat de accommodatie spartaans moest zijn, werden we in een prachtige kamer in een ‘resthouse’ geplaatst. Met een balkon en prima uitzicht op de Danum river. Dit beloofde veel goeds! De avondwandeling hadden we al besteld en onze ranger ‘Gerald’ stond klaar met een halflege maglite. Ai, daar zie je niet echt veel mee. Zeker niet als hij bijna rennend en druk pratend met zijn vriendje door het bos heensjeest. Het enige dat we gezien hebben was een flinke sprinkhaan en een kikker. Wat voor kikker, geen idee, Gerald wist alleen ‘frog’. Hierna nog een grote giftige spin, ‘spider’. De sambadeers kamperen ‘s avonds op het terrein en dat was alles. Teleurgesteld gingen we slapen. De dag erna naar de office om de rest van onze dagen in te vullen. Direct laten weten dat deze ranger toch niet is wat wij hoopten te krijgen maar helaas, daar kwam geen verandering in. Overdag besloten we zelfstandig wat trails te lopen maar helaas waren de routekaarten op. Alles zou goed aangegeven zijn… We begonnen direct al bij de verkeerde hangbrug (dat zagen we pas achteraf). Het doel was een uitkijktoren maar die hebben we niet bereikt. Het smalle zeer modderige pad met miljoenen TIJGERleeches deed ons de das om. Het is echt niet relaxed lopen als je moet letten waar en hoe je je voeten neerzet en dan wachten er ook nog eens wiebelende zenuwachtig priemende vriendjes (bloedzuigers) enthousiast op ons. Na welgeteld 30 minuten en 60 leeches was de lol er vanaf. Hup terug en op zoek naar de ’nature’trail. Maar we stonden nog steeds bij het verkeerde beginpunt dus ook deze tocht hebben we niet afgemaakt door die irritante bloedzuigers. Ze zijn niet echt gevaarlijk maar het zijn zeer irritante beesten die door je kleding heenbijten. Eenmaal volgezogen laten ze zich vallen en bloed het wondje nog even door met als resultaat een aardige bloedvlek op je kleding. Boos keerden we terug naar het kamp. Maar hierna vonden we het goede pad en gingen we met goede moed op zoek naar het tree-platform. Deze bleek niet onderhouden en zag er niet erg betrouwbaar uit. Martijn wilde een poging wagen maar na een paar treden met veel spinrag hield hij het ook voor gezien. Gelukkig zat er toen een bloedzuiger op z’n buik, heldhaftig trok hij hem er zo vanaf. Knettergek maken die beestjes je! Dit was genoeg wandeling voor vandaag.
We bleken de enige bezoekers in het Danum Valley Field Centre te zijn en de wetenschappers die er zaten negeerden ons. Erg jammer. ‘s Avonds hadden we weer een jeepsafari. Het bleek een uitje voor de rangers want met twee man staand in de auto gewapend met spotlichten, een bijrijder en een chauffeur was het bijna een feestje. Veel hebben we niet gezien maar de black- en red giant flying squirrel hebben we wel gezien. De rode deed een vliegkunstje. Ook nu was de weg erg hobbelig en een klein kussentje op de houten plank zou toch wel prettig geweest zijn ;-) Op de terugweg zagen we een viper, een prachtige zeegroene slang lag relaxed op een tak.
De dag erna zijn we op bezoek bij Borneo Rainforest Lodge gegaan, dat is de belachelijk dure lodge die wij echt niet konden betalen. Er lopen dan ook alleen grijze bejaarden rond waarbij wij ons afvroegen of die mensen eigenlijk de lodge wel uit kunnen komen. Eeuwig zonde van al het moois wat daar te zien is. We zijn gestart met een wandeling over de canopy, een 26 meter hoge hangbrug van 300 meter. Geen vogel te bekennen op dit tijdstip maar het uitzicht was mooi. Bij BRL waren de trails wel goed onderhouden en we startten met een korte wandeling. De ranger luisterde zeer gepassioneerd naar zijn mp3 speler en zei geen boe of bah. De chauffeur zag een pigmy squirrel wat het hoogtepunt van de dag zou zijn qua wildlife. Gerald wekte irritatie bij ons op. Na de lunch hebben we hem verzocht in de auto te blijven zodat hij verder kon met zijn favoriete hobby, slapen. Op ons gemakje hebben we de hornbill trail gelopen, twee of drie bloedzuigers ontweken en genoten van de prachtige enorm hoge bomen, dipterocarpus. Dit is nou primary forest! Aan het einde van de wandeling begon het flink te regenen dus behoorlijk nat arriveerden we bij de auto en met de airco op z’n koudst, de slijmerige sky radio cd voor de 8e keer aan, reden we bijna vertrouwd terug. Gerald lag ook weer te slapen.
De volgende ochtend hebben we een sunrise bekeken. Op het afgesproken tijdstip van 5 uur was er niemand. Na een kwartier kwam de chauffeur aan, geen excuses en de ranger kwam helemaal niet. Oke dan. Na een klein half uur rijden waren we bij de watchtower. Het was weer adembenemend mooi.
Om een minuut voor half 9 stonden we klaar om te vertrekken. Marjolein wilde haar schoen aantrekken maar de schoen zag er iets anders uit dan normaal. Er zat een rhinosaur beetle op, een mannetje met flinke kaken. Mijn god, wat een groot beest is dat, een centimer of 15! Vol bewondering en Martijn met z’n camera in de aanslag genoten wij van de kever. Maar daar had de chauffeur geen zin in, met een ruk trok hij de kever van de schoen. Hup aantrekken en opschieten een beetje, het was al vijf over half negen. Erg jammer, en met veel teleurstelling en verbazing over de gang van zaken van de afgelopen dagen vertrokken we richting Lahad Datu. Uiteindelijk is het wetenschappelijk centrum in Danum nog niet erg goedkoop maar we raden dit iedereen stellig af. Of je telt een som geld neer en ziet waar je voor komt óf je slaat Danum over.

In Lahad hebben we lekker gegeten en de bus een keer gemist. De tijden zijn niet erg betrouwbaar, hij was eerder vertrokken dan de tijd die wij hadden gekregen. Nouja, dan nog maar een uurtje wachten het was niet onze geluksperiode. De bus naar Semporna reed een uurtje later weer als een dwaas maar met je ogen dicht slapend merk je er weinig van. In Semporna wilden we graag naar een eilandje om te slapen zodat Martijn lekker kon gaan duiken en Marjolein wat relaxen aan het strand. Dat liep even wat anders. Het blijkt dat wanneer je wilt duiken op Sipadan, hét duikwalhalla, je dit al maanden van te voren moet reserveren. O, dat wisten wij niet. Maar goed, we vonden al snel een leuke plek om te slapen en hup, langs de duikscholen om te vragen of er nog plekken waren. Martijn had mazzel, hij kon twee dagen mee en één dag gaat Marjolein mee om ook daar te snorkelen.
De eerste dag in Semporna hebben we een dagje gesnorkeld bij Mabul wat één groot zee aquarium is. Prachtige koralen ontwikkelen zich gelukkig weer (er zijn hier dynamiet vissers actief wat al het koraal en ander levend wezen opblaast), vele tropische vissen, zeeslangen, zee anemonen, nemo’s en wel drie zeeschildpadden. Voor het eerst kennis gemaakt met een agressieve triggerfish, die vis ziet je en laat z’n tanden zien. Wat een onvriendelijke ellendeling. Bij het uitrusten op wat planken zagen we nog flinke scholen visjes die uit het water sprongen, dat is erg grappig. Martijn heeft de tweede dag gedoken bij Sipadan. Het is echt zo mooi als iedereen zegt. Haaien, honderden barracuda’s cirkelend boven de duikers, ontelbare hoeveelheden zeeschildpadden en vele prachtige gekleurde vissies van verschillende formaten. Bij de laatste duik hing er een triggerfish aan z’n vin. Hoe aardig. Marjolein heeft die dag niet veel gedaan, mede door de zeer verbrande rug en billen. De factor 50 was niet hoog genoeg geweest tijdens het snorkelen, au, au, au. Vandaag zijn we samen naar Sipadan gegaan, Martijn weer duiken en Marjolein snorkelen. Dit keer met een t-shirt en broek aan. Het was ook hier erg mooi om te snorkelen maar de vissen waren dermate groot dat Marjolein ietwat bang was. Bij de tweede keer werd ze omringd door een schildpad of tien, ongelooflijk!! Martijn had nog meer haaien dan gisteren en het duiken is hier echt fantastisch. Op de murene na die hem in z’n vinger beet, hij had z‘n hand uitgestrekt omdat er ‘schoonmaak'garnaaltjes zitten. Maar dus ook een bijtgrage murene. Al met al weer een heerlijke zonnige dag op een prachtige plek op aarde. We hebben het zo zwaar ;-)

Morgen vertrekken we naar Kuching voor ons laatste jungle avontuur en dan gaan we naar het laatste continent van onze reis: Afrika!

Liefs,
Martijn, Marjolein en Mol