Gouden Tempel & Taj Mahal

Vanuit Haridwar hebben we de dagtrein naar Amritsar genomen. Ditmaal beviel de trein prima, 2 stoelen voor onszelf en mensen die vriendelijk waren en ons met rust lieten. Een verademing!
Eenmaal in Amritsar hebben we een hotel uit de LP genomen en onze verwachtingen bleken te hoog. Na een nachtje verkast naar de buren met een nog beter uitzicht op de gouden tempel.

De eerste avond zijn we naar de grensceremonie in Attari gegaan tussen India en Pakistan. Eigenlijk zijn er geen woorden om dit te beschrijven. Opeengepakt met 15 (!) personen in één jeep er naar toe met luid meezingende jongeren was een goede inkomer. Wij waren bevoorrecht om de voorbank te bezetten. Eenmaal aangekomen bij de grens worden de mannen en vrouwen gescheiden. Marjolein gewapend met camera probeerde het VIP vak in te komen maar dat lukte niet. Heel bizar om tussen ofwel mannen ofwel vrouwen te staan die allemaal opgejut en enthousiast aan het meezingen zijn. Het dansvak beneden is voorbehouden aan de vrouwen die er gretig gebruik van maken. Er heerst een voetbalsfeer, mede te danken aan de enorme tribunes en de fluitjes waarmee iedereen gedirigeerd wordt. Er is een stadionspeaker om de meute te enthousiasmeren, alsof dat nodig is… Het bizarre is dat aan de Pakistaanse kant exact hetzelfde gebeurt, met alle toeters en bellen. Veel vlaggen en uitjouwen om het hardst. Hindustan, Zindabad! (lang leve de hindustanen!) Dan begint de ceremonie, schreeuwen wie de langste adem heeft, applaus en als een speer naar het (open) hek met de benen zo hoog dat ze bijna omvallen. Veel gedraai en gestamp richting het andere land. Ineens moeten we op de tribunes gaan staan. De vlaggen gaan zeer gelijkmatig en harmonieus naar beneden, worden op een snelle en onzichtbare manier keurig gevouwen en ze paraderen weer terug. Strak kijkend, het is een uiterst serieuze aangelegenheid. En dan is het afgelopen en rent iedereen naar de grens, luid klappen en joelen naar elkaar. Terug naar de Jeep liep Marjolein voor het eerst ‘alleen’ in India. Dus 100 foto’s van haar en Indiërs en 3 huwelijksaanzoeken later was ze erg blij om Martijn weer terug te zien bij de jeep :-D

De gouden tempel is eigenlijk geen tempel maar een ‘huis van god.’ Om het beter toegankelijk te maken hebben de Sikhs ingestemd met ‘tempel’. Het is een fenomenaal stuk architectuur, zowel van buiten als van binnen. De rijen om binnen de gouden tempel te komen vonden wij echter te lang, helemaal opelkaar gepakt (het begrip personal space kennen ze hier niet) met allemaal tulbanden en vrouwen in doeken zagen wij dat niet zo zitten. Er is geen entreeprijs dus we zijn een aantal maal naar het complex gegaan. Er is een enorme vijver omheen waar iedereen zich (natuurlijk?) weer in wil wassen. De vrouwen worden onttrokken aan het oog, dat wel. Maar ook is er een gigantische maaltijdvoorziening. Iedereen die binnen is (op blote voeten en met haren bedekt) mag een gratis maaltijd gebruiken. Het was ongelooflijk om te zien hoeveel organisatie daar achter schuilgaat. Met vriendelijk lachen en een grote camera mochten we overal naar binnen en wilden de mensen op de foto. Het merendeel van de mensen zijn vrijwilligers vanuit heel de wereld, dat moet ook wel anders leeft heel Amritsar op de tempel. Heel aardig werd ook ons gevraagd of we al een slaapplaats hadden of wilden eten. We hebben het op foto’s maken gehouden. Hierna heeft Marjolein haar eerste Indiaase shawls gekocht bij een vriendelijke man. Na aankoop werden we getrakteerd op iets uit de frituur wat heel zoet en erg lekker bleek te zijn. Mjamm! Op de tweede avond, rond een uurtje of negen, leek de rij voor de gouden tempel erg kort dus wij hup, naar binnen. Eenmaal binnen was de rij plots erg lang. Het bleek dat de heilige schriften iedere avond en (ochtend) naar een ander ‘huis’ gebracht worden binnen het complex. Iedereen wil helpen dragen en uitwringt/trekt zich in de massa naar voren om mee te helpen. De rij verplaatste zich dus… Mooi dat we dit ook meekregen maar we kwamen voor de binnenkant van de gouden tempel zelf. We kregen een privé rondleiding van een zeer vriendelijke Sikh uit Engeland. Bijzonder aardig en heel informatief met veel informatie rondom het Sikhisme. Reuze indrukwekkend om de gouden tempel te betreden, alles bestaat uit wit marmer met prachtig ingelegde kleine stukje steen om mensen, dieren, bloemen en van alles en nog wat af te beelden. Het klapstuk was natuurlijk al het goud dat er blonk. Het schijnt dat alleen al de koepel van 750 kilo goud is gemaakt. Bijzonder tevreden pakten we die avond de tassen om de volgende dag met de trein naar Agra te gaan, op naar de Taj Mahal!

Over een treinreis dan ook eens wat meer info. De trein staat meer stil dan dat deze rijdt en als ‘ie rijdt gaat het l-a-n-g-z-a-a-m. We deelden onze coupé met in eerste instantie ons 2, dus wij lekker knorren (bagage aan de ketting). Ineens komen er 3 tulbanden met baard. Maar relaxed als ze zijn, vragen ze niet of we de bagage weg willen doen, ze laten ons lekker tukken. Rond een uur of half 10 vonden we het welletjes en klapten we de bedden op en borgen de bagage op. De ene overgebleven tulband bleek een zeer vriendelijk maar nieuwsgierige man te zijn. Ja, hij was ook in Den Haag geweest, zijn broer heeft er een ‘midnight roti shop’of we die kennen. Helaas. En hoe oud we zijn. Of we getrouwd zijn. ‘Tuurlijk’ liegen we inmiddels vakkundig. Maar geen kinderen dan, op onze leeftijd! Waarom niet? ‘Misschien later’ met een hoopvolle blik erbij is een antwoord waar ze genoegen mee nemen. Dat is wel heel andere koek dan het stel wat een zijcoupe heeft aan ons gangpad. Net getrouwd gaan ze op huwelijksreis. Leuk denk je dan maar nee, ze kennen elkaar helemaal niet. Oma’s bepalen wie er met wie trouwt en dan is het maar afwachten hoe dat uitwerkt. Dit stel keek er positief tegenaan. De bruid is makkelijk te herkennen aan de enorme hoeveelheid tinkelende en glitter armbanden om haar beide onderarmen. Toch raar, moet je ineens met een wildvreemde je leven delen.

Eenmaal in Agra probeerden ze ons weer lekker te beduvelen op het station. De fixed price taxi standplaats werd beheerd door de taxichauffeur die al zeer opdringerig was geweest. Lekker geloofwaardig ook, je eerst niet met rust laten om een seconde later achter een buro te kruipen. We besloten de gekte achter ons te laten en het eerste stukje te lopen in het donker wordende Agra. Een zeer vriendelijke autoriksja bood ons aan overal heen te brengen waar we wilden als we maar instapten. We waren gevaarlijk bezig volgens die man. Uiteindelijk ingestapt met alle bagage (ongelooflijk dat dat past…!) en keurig bij ons hostel afgezet. De prijs mochten we zelf bepalen. Ze bestaan echt, oprechte behulpzame en aardige Indiërs.
De eerste dag hebben we niet heel veel gedaan, we hadden onze eerste borrelbuikdag de Delhibelly. Om maar eens wat vragen te beantwoorden: Hoe is de hygiëne? Anders… Het is een grote zooi hier, iedereen gooit alles op de grond en met name de mannen houden er minder frisse gewoonten op na dan wat wij gewend zijn. Continu rochelen en spugen op de grond zijn heel gewoon. Ook je neus uitbaggeren kan als man rustig op straat. Daar proberen we allemaal ontwijkend omheen te lopen. We denken er maar niet teveel aan dat ook onze was op diezelfde grond te drogen wordt gelegd… Verder wordt alles in kleine verpakkingen verkocht, shampoo, ketchup en tabak gaan in foliezakjes van een paar gram dus die sieren heel India op de grond. Kakkerlakjes lopen er dus veel, op de stations flinke ratten gezien, en op straat dus nog de apen, koeien, kamelen en buffels (inclusief uitwerpselen). De onrealistische regeringsslogans ‘keep (naam vd stad) green & clean’ slaan dan ook werkelijk nergens op. En de vraag of mensen bomen willen planten, alsof er ook maar iemand is die zich mee bezig houdt. Op iedere afvalbak staat ‘use me’ maar ook deze worden sporadisch geplaatst. Aan de andere kant zijn de mannen ook ontzettend ijdel, wassen, knippen en scheren laat je hier doen (bij gebrek aan facaliteiten thuis) maar dan met massages, creme’s en de hele rataplan. Martijn was voor knippen, scheren en massage nog geen twee euro kwijt. Ook zitten mannen aan mannen en vrouwen aan vrouwen, tot elke leeftijd. Wij kunnen als man en vrouw niet hand in hand lopen laat staan een knuffeltje of kusje. Het is heel anders maar wel ontzettend bijzonder, precies wat reizen zo leuk maakt. En of we nooit bang zijn. Nee, we zijn nog niet bang geweest en dat willen we graag zo houden ;-)

De tweede dag Agra op ons gemakje naar de Taj Mahal gegaan. Ergerlijk dat we 75x meer entreekosten moeten betalen dan een inwoner maar allee, we gaan naar de Taj Mahal, niet zeuren. Een vriendelijke dame hield een normale fouilleerronde bij Marjolein maar helaas was Martijn dit keer de uitverkorene. Uit zijn tas mochten de zaklantaarn, mp3speler, een pak kaarten en… MOL niet mee naar binnen. Echt, geen grap, de immer lachende Mol mocht niet mee. ‘Not allowed’ blafte de sjaggo man. En Mol dapper doorlachen. ‘Sukkel, idioot, Mol moet op de foto’ blafte Marjolein terug. Zonder resultaat, Mol mocht niet mee, hij lachte nog steeds. Om zelf ook niet te gaan vonden we wat ver gaan gezien de fikse entreeprijs maar de lol was er wel vanaf. De Taj viel ons eerlijk gezegd dan ook wat tegen, lag het aan onze humeuren of aan de nog ietwat slappe beentjes? Tuurlijk hij (of zij) is wit en mooi maar geen tranen-in-je-ogen gevoel dit keer. Misschien worden we wat paleizen en tempelmoe. Als straf dat Mol niet mee naar binnen mocht heeft Marjolein lekker dwars een mouwloos hemdje gedragen en mocht niemand met ons op de foto. Zó!
Hierna naar het fort van Agra geweest. Mooie zichten op de Taj en wederom een prachtig stukje architectuur. Met ondergaande zon werd het rood nog vuriger.
De laatste dag in Agra zijn we naar een berenopvang centrum geweest. Met De Beer als achternaam moet je af en toe naar je roots ;-) Middenin een mooi vogelpark worden 270 slothbears, ofwel de lippenberen, verzorgd nadat ze bevrijd zijn van een gruwelijk bestaan als dansbeer. Als kleine babybeer worden ze bij de moeder weggeroofd om verkocht te worden aan zigeunerfamilies. Zij boren onverdoofd een ketting door de neus zodat de beer zal ‘luisteren‘. Om al het gevaar weg te nemen worden ook de hoektanden en kiezen eruit geslagen en de mannetjes gecastreerd. De families doen dit al eeuwen lang, het is een familietraditie.
De beren krijgen een programma van 90 dagen om weer vertrouwen in de mens te krijgen en natuurlijk gedrag terug te krijgen. Heel mooi om te zien. Daarnaast krijgen de zigeunerfamilies een geldbedrag en opleiding om een bestaan op te bouwen. Kinderen mogen naar school en krijgen voorlichting over de gruwelijke familietraditie van dansberen. Vrouwen krijgen een naaimachine en opleiding en kunnen zich ook ontwikkelen. Maar helaas zijn nog niet alle beren bevrijd, er zijn meerdere opvangcentra in India. Mocht je meer willen lezen of doneren kijk dan op http://www.wildlifesos.com

Vroeg de tassen gepakt en naar bed gegaan, om 06u stond de treinreis terug naar Delhi gepland. Ditmaal een eerste klas slaaptrein. Wauw, daar werden we blij van, echt met z’n twee, ieder een eigen bed, deur die op slot kan. Dit willen we vaker! Nog lekker wat geslapen en rond half 11 in Delhi aangekomen. Waar wederom de taxichauffeurs ons verwelkomden. Wijs als we zijn naar het hotel waar we eerder verbleven gelopen en hun een taxi laten bellen. Scheelt weer meer dan de helft. We leren het al!
En nu zitten we te wachten op het vliegveld, vandaar deze zeer uitgebreide bijdrage ;-) om naar Trivandrum te vliegen. Bijna het zuidelijkste puntje van India. Er is hier zowaar een MacDonalds, de eerste! Net genoten van een sundae ijsje maar een hamburger zit er nog steeds niet in, haha. Het vegetarische eten bevalt ons gelukkig prima. Trouwens, deze dag, 14 februari is ook hier Valentijn. Veroorzaak nogal wat ophef omdat ‘zomaar’ I love you helemaal niet past in deze traditionele maatschappij. Verschillende kaste kunnen elkaar de liefde verklaren, dat kán helemaal niet. Maar ook het supercommerciele is wat veel mensen tegen de borst stuit. De jongeren krijgen er maar een losse moraal van. Fijne Valentijn!

Helaas lukte het niet om het bericht nog te plaatsen dus zijn we alweer verkast van Trivandrum naar Varkala. Kort ritje met de trein maar jee, wat een verschil met het India wat we tot nu toe gezien hebben. Het is bloedheet en heel vochtig en een heerlijke bries. Zojuist al een strandwandeling gemaakt, heerlijk om op blote voetjes te lopen. We hebben het erg goed hier :-)

Namaskar!
Marjolein, Martijn & Mol