Over koeien, tijgers en apen
Door: Marjolein & Martijn
Blijf op de hoogte en volg Martijn
07 Februari 2009 | India, Haridwār
Namaste!
Inmiddels zijn we alweer een week een India. Onze vlucht van Tokyo naar Delhi verliep voorspoedig, we kregen weer extra beenruimte van Japanese Airlines en we werden keurig verzorgd met veel eten en drinken. Gedurende de vlucht was er nog een dronken Indier die agressief was en erg vervelend deed. De kleine japanse stewardessen konden de man maar moeilijk tot bedaren brengen. Bij aankomst in Delhi werd de man opgewacht door de veiligheidsdiensten dus die zal nog wel wat hebben moeten uitleggen.
In Delhi zouden we worden opgehaald maar er was niemand te zien. Gelukkig wilde iemand voor ons het hotel bellen en na een half uurtje kwam er toch iemand. Na een rit door chaotisch Delhi kregen we al een eerste blik van India. Overal mensen op straat, aan het werk, eten verkopen of wonen en slapen. Heel anders dan het schone en geordende Tokyo. Na een bizarre rit (Marjolein presteerde het om in slaap te vallen!) kwamen we aan bij een opengebroken straat waar we met onze bagage nog een stuk moesten lopen. Welcome to India! Chaos en drukte, dat was even wennen. Ook ons hostel was even iets anders wat we tot nu toe gewend waren. Kleine kamer, geen daglicht en als welkomstgeschenk beestjes op de dekens. Ogen dicht en slapen helpt dan het beste, wel in de eigen slaapzakken ;-)
De twee dagen erop hebben we Delhi verkend. Werkelijk overal mensen die allemaal iets van je willen, niet heel ontspannen en we wennen er niet aan. Het is niet te bepalen wie interesse in jou heeft of dat ze je naar een winkel dirigeren. Dus proberen we iedereen te negeren maar de mensen raken je aan en dan is het nog net een tikkie lastiger. De eerste dag naar Jama Mashid geweest, een moskee die 25.000 mensen kan bergen. Van dezelfde Sjah als die de Taj Mahal heeft laten bouwen. Daar tegenover zit het Red Fort, waar een van de vroegere machthebbers verbleef, een enorm groot rood en ommuurd complex. Martijn werd nog op de foto gezet en dat overkomt ons vaker. Wij vinden de mensen hier ook prachig om te fotograferen dus zij ons ook.
Er is overal veel bewaking vanwege de aanslagen in Mumbai. Voor het willen betreden van de metro kreeg Marjolein een zeer persoonlijke controle, stevig knijpen in borsten en kruis?! Dat was de laatste keer metro!
Delhi dag twee zijn we naar de plaats geweest waar Ghandi is vermoord. Daar zie je zijn laatste voetstappen en heel veel informatie over zijn leven. Te veel naar onze mening, geen chronologisch verhaal.
Delhi is wel vermoeiend, iedereen probeert je naar zijn winkel, reisbureau of autoriksja te dirigeren. Toen we treinkaartjes wilden halen en wisten waar we moesten zijn, werden we door een zeer opdringerige zogenaamde official verteld dat het dicht was. We moesten ergens anders naar toe. Ineens konden we voor 10 rupees naar de andere kant van de stad. Na 100 meter zijn we maar weer uitgestapt en alsnog naar de plek gelopen waar we gewoon de treinkaartjes konden kopen. De regel is eigenlijk dat hoe harder mensen roepen dat je fout zit des te dichter ben je bij het vuur.
De treinreis was niet zo ontspannen, we hadden de gewone trein want er was geen plek in de eerste klas. Weinig plek, veel herrie, open ramen (en het is koud ‘s nachts), bizar snurkende mensen of andere geluiden waarvan wij niet wisten dat ze door mensen gemaakt konden worden, dus maar weinig geslapen. Vroeg in de morgen kwamen we aan in Ramnagar waar vanuit we naar Corbett National Park Tiger Reserve wilden gaan. Ook hier weer de mannen die ons alles aan wilden smeren. Met een theetje tot half negen gewacht totdat we een plek konden reserveren in een hotel in Dhikala, midden in het park. Jim Corbett die het park heeft gesticht heeft dat nog met de Britten gemaakt. Bij het registratiepunt ook een Jeep met chauffeur gehuurd voor de drie dagen. Nasir was een rustige vriendelijke Indier die redelijk engels sprak dus daar waren we wel blij mee. Nadat we de reservering hadden geregeld zijn we met de Jeep richting het park gereden. Onderweg liepen er al tamme olifanten, was al tof om te zien. In het park aangekomen naar Dhikala gereden, een met stroomdraad omheinde plek met een aantal slaapverblijven, restaurant en bibliotheek. De spullen in de kamer gezet en na de lunch richting de olifanten waar we een twee uur durende rit mee zouden maken. De olifanten werden eerst gewassen en kregen te drinken. Erg leuk om zo’n olifant van zo dichtbij te zien en aan te raken. Hij heeft veel dikke stugge haren heeft en zijn oren zijn heel hard. Met vier personen op een olifant gingen we het park in. Dwars door de begroeiing en af en toe nam de olifant een tak mee om op te eten. Maar helaas, de tijgers waren niet thuis. Corbett heeft één van de grootste tijgerpopulaties van India en groeit zelfs nog. Helaas zijn er nog maar zo’n 1000 tijgers in India, 100 jaar geleden waren er dat nog 40.000 en zelfs in 2002 waren er nog 3.500. Geen goede vooruitzichten dus voor Shere Khan. Maar in dit park hebben ze lokale rangers aangesteld en anti-stroper teams en dat lijkt zijn vruchten af te werpen met een stijgende tijgerpopulatie. De volgende ochtend om 6:30u al in de open jeep. Corbett is echt een schitterend park, veel vogels, verschillende soorten herten waaronder de ‘barking-deer’, die een noodsignaal laat horen als er een tijger in de buurt is. Verder ook olifanten, wilde zwijnen, otters, jakhalzen, uilen, python en cobra. Ook beren en luipaarden maar die zijn helemaal bijna niet te zien. De hele dag in de jeep gezeten, regelmatig op punten stilgestaan en maar hopen dat er een tijger het pad over zou steken.
Na de derde dag nog steeds geen tijger gezien, wel een groep olifanten met kleintjes erbij die vlak voor onze jeep het pad overstaken. En een grote mannetjesolifant die in het water stond, heel indrukwekkend om deze beesten in het wild zo van dichtbij mee te maken. De eerste keer kreeg Marjolein tranen in haar ogen. Iedere dag wel andere mensen gesproken die wel een tijger gezien hadden, wij hadden dit keer domme pech. Een Amerikaanse jongen werd zelfs zo wild van het zien van de tijger dat zijn camera wegvloog bij het wijzen naar de tijger. Deze werd later door de olifant weer voor hem opgeraapt. Wij konden het echter alleen maar jaloers aanhoren want hoewel we een paar keer vlak in de buurt van een tijger geweest moesten zijn, hebben we hem niet gezien. De voetafdrukken en een afgekloven hertebeen waren daar het bewijs van. Het park was verder fantastisch, haast onwerkelijk dus van teleurstelling is geen sprake. Nou ja, klein beetje dan, maar er zijn nog meer tijgerparken in India…
De laatste dag zijn we zo laat mogelijk het park weer uitgegaan en weer op de weg terug was er een demonstratie aan de gang en konden we niet verder rijden. Die dag had er een vrouw hout gesprokkeld (wat ten strengste verboden is) aan de rand van het park en is ze gedood door een tijger. De bevolking wil nu de tijger afgeschoten hebben maar dat zal gelukkig niet gebeuren. Het is een beschermd dier. We pakten onze bagage en konden verderop in een andere jeep weer verder.
De volgende ochtend met de bus naar Haridwar, een van de zeven heilige plaatsen voor de Hindoes waar de Ganges ontspringt uit de Himalaya. Bizarre busrit wel. De chauffeur reed als een dwaas, eigenlijk als de gemiddelde Indier (te hard, laatste nippertje remmen en luid toeterend) en op een gegeven moment ramt ‘ie bij het inhalen, terwijl er aan de aankomende kant een grote truck aankomt, de bus die hij aan het inhalen was. Wham, achterruit aan diggelen en een grote klap. Een vrouw die daar met een baby zat, zit onder het glas. Dus je denkt, stoppen, politie erbij, formulieren invullen, zoiets. Maar nee, niemand reageert, en stoïcijns rijdt de chauffeur door, de conducteur kijkt ook niet op of om. De vrouw schudt het glas van zich af en gaat zeer beheerst een bankje naar voren zitten. Wij en de Amerikanen achter ons zijn de enigen die hoogstverbaasd en geschrokken zijn. Een half uur later komt er blijkbaar toch iemand van de andere bus verhaal halen en er wordt wat heen en weer gebakkeleid, worden wat rupees heen en weer geschoven en we rijden weer verder. Onze bus heeft als aandenken een bijna meter lange opengereten zijkant en een raam minder. Onderweg valt er genoeg te zien, overal gebeurt er wel wat. Veel mensen werken hard op het land, ook jonge kinderen. Andere zien we in uniform naar school gaan. Het relaxte was er wel vanaf, bij meerdere inhaalpogingen deden we onze ogen dicht. Je weet maar nooit.
Aangekomen in Haridwar naar een hotel gelopen waar we een grote kamer hebben met balkon, vlakbij de Ganges. De warme douche werkt hier niet, wel kunnen we ’s ochtends emmers met warm water krijgen.
Overal zitten brutale apen dus ramen en deuren dichthouden. Als we enige tijd later weer de kamer inkomen merkt Marjolein dat haar tasje is opengeritst en een zeepje is aangegeten. Martijn gelooft het niet maar ziet dat het zakje rozijnen wat hij al een maand meesjouwt vanuit Chili leeg op de grond ligt met apentanden erin…. Het is weer eens wat anders dan muizen of kakkerlakken. De ramen en muren sluiten niet volledig op elkaar aan maar dat het een aap lukt om binnen te komen is echt knap.
In Haridwar ontspringt dus de Ganges. Er zijn speciale kades zodat de mensen nog levend uit de hard stromende rivier kunnen komen, er hangen zware kettingen waaraan ze zich vast kunnen houden. De rituelen rond de Ganges zijn indrukwekkend, veel badende mensen. De mannen gaan in onderbroek en de dames houden hun sari’s aan. In de Ganges kan je je zonden wegwassen. Op dit punt worden er ´s avonds veel brandende offers (bladerbakjes met bloemetjes, wierrook en een vlammetje) in de Ganges gedaan en is er een ritueel met vuur, gebeden en gezang. Schrijnend zijn alle straatkinderen en bedelaars hier. De kinderen lopen de hele dag door het water om de muntjes eruit te vissen die de pelgrims erin hebben gegooid. Eén van hen kwam Marjolein een handje geven, ijskoud.
Vandaag gaan we verder met de trein naar Amritsar, bij de grens van Pakistan, ditmaal eerste klas en een dagtrein. Er staat een gouden tempel van de Sikhs, die wordt beschreven als even indrukwekkend als de Taj Mahal. Het is lastig om te bepalen waar we allemaal heen gaan, India is zo bizar groot en er is zoveel te doen dat je op je gemak hier een jaar kan rondreizen zonder je te vervelen. We vinden het in het noorden wat aan de koude kant dus we gaan denken we nu, naar het zuiden.
Nu gaan we weer een lekker restaurantje opzoeken, het eten is heeeerlijk!!!
MM&M
PS Mol is in Delhi mishandeld door een straatmeisje, die dook de autoriksja in en begon hem te slaan, echt hardhandig op z‘n buik en neus. Zo zielig… Mol heeft het stukken beter dan dat zij het waarschijnlijk ooit zal krijgen.
Inmiddels zijn we alweer een week een India. Onze vlucht van Tokyo naar Delhi verliep voorspoedig, we kregen weer extra beenruimte van Japanese Airlines en we werden keurig verzorgd met veel eten en drinken. Gedurende de vlucht was er nog een dronken Indier die agressief was en erg vervelend deed. De kleine japanse stewardessen konden de man maar moeilijk tot bedaren brengen. Bij aankomst in Delhi werd de man opgewacht door de veiligheidsdiensten dus die zal nog wel wat hebben moeten uitleggen.
In Delhi zouden we worden opgehaald maar er was niemand te zien. Gelukkig wilde iemand voor ons het hotel bellen en na een half uurtje kwam er toch iemand. Na een rit door chaotisch Delhi kregen we al een eerste blik van India. Overal mensen op straat, aan het werk, eten verkopen of wonen en slapen. Heel anders dan het schone en geordende Tokyo. Na een bizarre rit (Marjolein presteerde het om in slaap te vallen!) kwamen we aan bij een opengebroken straat waar we met onze bagage nog een stuk moesten lopen. Welcome to India! Chaos en drukte, dat was even wennen. Ook ons hostel was even iets anders wat we tot nu toe gewend waren. Kleine kamer, geen daglicht en als welkomstgeschenk beestjes op de dekens. Ogen dicht en slapen helpt dan het beste, wel in de eigen slaapzakken ;-)
De twee dagen erop hebben we Delhi verkend. Werkelijk overal mensen die allemaal iets van je willen, niet heel ontspannen en we wennen er niet aan. Het is niet te bepalen wie interesse in jou heeft of dat ze je naar een winkel dirigeren. Dus proberen we iedereen te negeren maar de mensen raken je aan en dan is het nog net een tikkie lastiger. De eerste dag naar Jama Mashid geweest, een moskee die 25.000 mensen kan bergen. Van dezelfde Sjah als die de Taj Mahal heeft laten bouwen. Daar tegenover zit het Red Fort, waar een van de vroegere machthebbers verbleef, een enorm groot rood en ommuurd complex. Martijn werd nog op de foto gezet en dat overkomt ons vaker. Wij vinden de mensen hier ook prachig om te fotograferen dus zij ons ook.
Er is overal veel bewaking vanwege de aanslagen in Mumbai. Voor het willen betreden van de metro kreeg Marjolein een zeer persoonlijke controle, stevig knijpen in borsten en kruis?! Dat was de laatste keer metro!
Delhi dag twee zijn we naar de plaats geweest waar Ghandi is vermoord. Daar zie je zijn laatste voetstappen en heel veel informatie over zijn leven. Te veel naar onze mening, geen chronologisch verhaal.
Delhi is wel vermoeiend, iedereen probeert je naar zijn winkel, reisbureau of autoriksja te dirigeren. Toen we treinkaartjes wilden halen en wisten waar we moesten zijn, werden we door een zeer opdringerige zogenaamde official verteld dat het dicht was. We moesten ergens anders naar toe. Ineens konden we voor 10 rupees naar de andere kant van de stad. Na 100 meter zijn we maar weer uitgestapt en alsnog naar de plek gelopen waar we gewoon de treinkaartjes konden kopen. De regel is eigenlijk dat hoe harder mensen roepen dat je fout zit des te dichter ben je bij het vuur.
De treinreis was niet zo ontspannen, we hadden de gewone trein want er was geen plek in de eerste klas. Weinig plek, veel herrie, open ramen (en het is koud ‘s nachts), bizar snurkende mensen of andere geluiden waarvan wij niet wisten dat ze door mensen gemaakt konden worden, dus maar weinig geslapen. Vroeg in de morgen kwamen we aan in Ramnagar waar vanuit we naar Corbett National Park Tiger Reserve wilden gaan. Ook hier weer de mannen die ons alles aan wilden smeren. Met een theetje tot half negen gewacht totdat we een plek konden reserveren in een hotel in Dhikala, midden in het park. Jim Corbett die het park heeft gesticht heeft dat nog met de Britten gemaakt. Bij het registratiepunt ook een Jeep met chauffeur gehuurd voor de drie dagen. Nasir was een rustige vriendelijke Indier die redelijk engels sprak dus daar waren we wel blij mee. Nadat we de reservering hadden geregeld zijn we met de Jeep richting het park gereden. Onderweg liepen er al tamme olifanten, was al tof om te zien. In het park aangekomen naar Dhikala gereden, een met stroomdraad omheinde plek met een aantal slaapverblijven, restaurant en bibliotheek. De spullen in de kamer gezet en na de lunch richting de olifanten waar we een twee uur durende rit mee zouden maken. De olifanten werden eerst gewassen en kregen te drinken. Erg leuk om zo’n olifant van zo dichtbij te zien en aan te raken. Hij heeft veel dikke stugge haren heeft en zijn oren zijn heel hard. Met vier personen op een olifant gingen we het park in. Dwars door de begroeiing en af en toe nam de olifant een tak mee om op te eten. Maar helaas, de tijgers waren niet thuis. Corbett heeft één van de grootste tijgerpopulaties van India en groeit zelfs nog. Helaas zijn er nog maar zo’n 1000 tijgers in India, 100 jaar geleden waren er dat nog 40.000 en zelfs in 2002 waren er nog 3.500. Geen goede vooruitzichten dus voor Shere Khan. Maar in dit park hebben ze lokale rangers aangesteld en anti-stroper teams en dat lijkt zijn vruchten af te werpen met een stijgende tijgerpopulatie. De volgende ochtend om 6:30u al in de open jeep. Corbett is echt een schitterend park, veel vogels, verschillende soorten herten waaronder de ‘barking-deer’, die een noodsignaal laat horen als er een tijger in de buurt is. Verder ook olifanten, wilde zwijnen, otters, jakhalzen, uilen, python en cobra. Ook beren en luipaarden maar die zijn helemaal bijna niet te zien. De hele dag in de jeep gezeten, regelmatig op punten stilgestaan en maar hopen dat er een tijger het pad over zou steken.
Na de derde dag nog steeds geen tijger gezien, wel een groep olifanten met kleintjes erbij die vlak voor onze jeep het pad overstaken. En een grote mannetjesolifant die in het water stond, heel indrukwekkend om deze beesten in het wild zo van dichtbij mee te maken. De eerste keer kreeg Marjolein tranen in haar ogen. Iedere dag wel andere mensen gesproken die wel een tijger gezien hadden, wij hadden dit keer domme pech. Een Amerikaanse jongen werd zelfs zo wild van het zien van de tijger dat zijn camera wegvloog bij het wijzen naar de tijger. Deze werd later door de olifant weer voor hem opgeraapt. Wij konden het echter alleen maar jaloers aanhoren want hoewel we een paar keer vlak in de buurt van een tijger geweest moesten zijn, hebben we hem niet gezien. De voetafdrukken en een afgekloven hertebeen waren daar het bewijs van. Het park was verder fantastisch, haast onwerkelijk dus van teleurstelling is geen sprake. Nou ja, klein beetje dan, maar er zijn nog meer tijgerparken in India…
De laatste dag zijn we zo laat mogelijk het park weer uitgegaan en weer op de weg terug was er een demonstratie aan de gang en konden we niet verder rijden. Die dag had er een vrouw hout gesprokkeld (wat ten strengste verboden is) aan de rand van het park en is ze gedood door een tijger. De bevolking wil nu de tijger afgeschoten hebben maar dat zal gelukkig niet gebeuren. Het is een beschermd dier. We pakten onze bagage en konden verderop in een andere jeep weer verder.
De volgende ochtend met de bus naar Haridwar, een van de zeven heilige plaatsen voor de Hindoes waar de Ganges ontspringt uit de Himalaya. Bizarre busrit wel. De chauffeur reed als een dwaas, eigenlijk als de gemiddelde Indier (te hard, laatste nippertje remmen en luid toeterend) en op een gegeven moment ramt ‘ie bij het inhalen, terwijl er aan de aankomende kant een grote truck aankomt, de bus die hij aan het inhalen was. Wham, achterruit aan diggelen en een grote klap. Een vrouw die daar met een baby zat, zit onder het glas. Dus je denkt, stoppen, politie erbij, formulieren invullen, zoiets. Maar nee, niemand reageert, en stoïcijns rijdt de chauffeur door, de conducteur kijkt ook niet op of om. De vrouw schudt het glas van zich af en gaat zeer beheerst een bankje naar voren zitten. Wij en de Amerikanen achter ons zijn de enigen die hoogstverbaasd en geschrokken zijn. Een half uur later komt er blijkbaar toch iemand van de andere bus verhaal halen en er wordt wat heen en weer gebakkeleid, worden wat rupees heen en weer geschoven en we rijden weer verder. Onze bus heeft als aandenken een bijna meter lange opengereten zijkant en een raam minder. Onderweg valt er genoeg te zien, overal gebeurt er wel wat. Veel mensen werken hard op het land, ook jonge kinderen. Andere zien we in uniform naar school gaan. Het relaxte was er wel vanaf, bij meerdere inhaalpogingen deden we onze ogen dicht. Je weet maar nooit.
Aangekomen in Haridwar naar een hotel gelopen waar we een grote kamer hebben met balkon, vlakbij de Ganges. De warme douche werkt hier niet, wel kunnen we ’s ochtends emmers met warm water krijgen.
Overal zitten brutale apen dus ramen en deuren dichthouden. Als we enige tijd later weer de kamer inkomen merkt Marjolein dat haar tasje is opengeritst en een zeepje is aangegeten. Martijn gelooft het niet maar ziet dat het zakje rozijnen wat hij al een maand meesjouwt vanuit Chili leeg op de grond ligt met apentanden erin…. Het is weer eens wat anders dan muizen of kakkerlakken. De ramen en muren sluiten niet volledig op elkaar aan maar dat het een aap lukt om binnen te komen is echt knap.
In Haridwar ontspringt dus de Ganges. Er zijn speciale kades zodat de mensen nog levend uit de hard stromende rivier kunnen komen, er hangen zware kettingen waaraan ze zich vast kunnen houden. De rituelen rond de Ganges zijn indrukwekkend, veel badende mensen. De mannen gaan in onderbroek en de dames houden hun sari’s aan. In de Ganges kan je je zonden wegwassen. Op dit punt worden er ´s avonds veel brandende offers (bladerbakjes met bloemetjes, wierrook en een vlammetje) in de Ganges gedaan en is er een ritueel met vuur, gebeden en gezang. Schrijnend zijn alle straatkinderen en bedelaars hier. De kinderen lopen de hele dag door het water om de muntjes eruit te vissen die de pelgrims erin hebben gegooid. Eén van hen kwam Marjolein een handje geven, ijskoud.
Vandaag gaan we verder met de trein naar Amritsar, bij de grens van Pakistan, ditmaal eerste klas en een dagtrein. Er staat een gouden tempel van de Sikhs, die wordt beschreven als even indrukwekkend als de Taj Mahal. Het is lastig om te bepalen waar we allemaal heen gaan, India is zo bizar groot en er is zoveel te doen dat je op je gemak hier een jaar kan rondreizen zonder je te vervelen. We vinden het in het noorden wat aan de koude kant dus we gaan denken we nu, naar het zuiden.
Nu gaan we weer een lekker restaurantje opzoeken, het eten is heeeerlijk!!!
MM&M
PS Mol is in Delhi mishandeld door een straatmeisje, die dook de autoriksja in en begon hem te slaan, echt hardhandig op z‘n buik en neus. Zo zielig… Mol heeft het stukken beter dan dat zij het waarschijnlijk ooit zal krijgen.
-
07 Februari 2009 - 05:26
Marc:
Als je tijgers wilt bekijken dan kun je beter naar Gouda afreizen. Dan heb je zelfs kans dat je welpjes ziet ... :-)
Trouwens, jullie zijn te vroeg vertrokken uit Chili. WimLex en Maxima zijn nu (of waren) in dat Park en zijn op weg naar (of zijn op) Antartica. -
07 Februari 2009 - 05:28
Tanja:
Wat een verhaal...en wat een mooie foto's en filmpjes!...dat park is erg indrukwekkend...( de chaos en armoede in India trouwens ook...)
groetjes en nog veel reisplezier!
tot de volgende mail,xx -
07 Februari 2009 - 07:11
Willemijn En Cees:
Wat indrukwekkend allemaal weer en ik vraag mij af:
Zijn jullie nooit bang?
Ik bedoel nu die aap op de kamer of die bustocht, maar jullie zij natuurlijk wel wat gewend ondertussen.
Wij kijken weer uit naar de volgende mail en genieten jullie maar verder. -
07 Februari 2009 - 09:02
Mamsli:
Prachtig de beelden en jullie lange verslag.
Je moet er toch maar voor gaan zitten om ons mee te laten genieten.
Hoewel het niet altijd genieten zal zijn.
Heel indrukwekkend.
Knufs -
07 Februari 2009 - 09:17
Karen:
Tokyo - Delhi lijkt me inderdaad een cultuurshock, maar goed jullie passen je al snel aan die rare Indiërs aan, als ik dat zo lees. Amritsar schijnt heel bijzonder te zijn en dan inderdaad op naar het zuiden. Mocht je een dag in Ahmedabad hebben tussen 2 treinen, laat maar ff weten dan spuien we nog wel wat tips. En in Pune weten we nog wel een gids (Azhar, een oud collega van Ralph, die hier vorig jaar ook was - weet ff zo snel niet of jullie hem ook hebben gesproken).
Oja en die geluiden die iedereen maakt wennen niet....
Groet, Karen -
07 Februari 2009 - 09:54
Pa En Ma:
En wij maar denken dat het in Nederland druk is!!In ieder geval geen land om een verzekeringsbedrijf te beginnen!! Gelijk failliet!! Maar wel lekker fris toch, zonder raam? En moet mol geen helm en harnasje aan? Die beestjes op je deken zijn minder aangenaam, maarvervelende apen kennen wij hier ook, alleen zijn het daar echte apen en ach die gun je toch wel je stukje zeep en je rozijnen(moet je het ook maar geen maand bewaren!! Jongens, wat een prachtige foto's weer. Zeggen we net, wat staat die baard Martijn leuk, laat de volgende foto de kapper zien!! Jammer hoor. Jullie hebben wel een lekker kleurtje en dat zonder de zonnebank. Leuke foto van Marjolein in de jeep. Zo, dus de zonden zijn. ook weggewassen of niet?
In ieder geval nog maar veel genieten, liefs
-
07 Februari 2009 - 12:00
Miranda:
Jullie maken echt heel wat mee zo zeg. Saai is het zeker niet en te gek om een beetje met jullie te kunnen meegenieten van alle diversiteiten en avonturen die jullie meemaken, alhoewel ik jullie om Delhi en die busrit niet benijd...
En dat filmpje van die apen; echt grappig. Wat een donderstenen. ;-) -
07 Februari 2009 - 14:14
Vince:
Helaas geen tijger gespot, erg jammer! Veel succes met india survival, lees veel over de chaos maar weinig over de hiegiene, die lijkt me daar altijd zo dramatisch, niet echt ziek geweest? dan gaat het zeker goed.
Zo wij mogen ook bijna op vakantie, afgelopen week tickets en onze eigen jeep voor Zuid Afrika Mozambique geboekt, eind maart begin april :) -
07 Februari 2009 - 15:12
Mimi:
wat een verhaal en geen metro meer he afblijven met die handen genoten van her verslag mimi -
09 Februari 2009 - 07:34
Marianne De Jonge:
Lieve reizigers,
Wat heb ik weer gelachen om jullie verslag van de eerste week in India. Top op een grauwe, kille maandagochtend in Leidschendam. Ik ben wakker (was al hoor) en vrolijk (was ook al, maar nu nog meer), dus dank. Ik krijg ook een hoop herinneringen terug. Olifanten, brutale apen (inderdaad geen toevallige zegswijze), verpletterende indrukken, doodenge ritten en de hartverscheurende aanblik én geur van armoede.
Hopelijk laat Tigger zich nog aan jullie zien. Zo niet, troost je dan: wij hebben 4 weken in Canada gebivakkeerd zonder 1 Pooh in het wild te hebben gezien. En in Zweden ook nog nooit een eland gespot...!
Enjoy, enjoy, zo te horen gaat dat super.
liefa,
Marianne -
09 Februari 2009 - 09:27
MeMICO:
Die apen zijn al net zo brutaal als in Nepal. Vraag maar aan tante Hanny!
Bizar land he? Daarom gingen wij na 3 maanden maar verder met de reis want je kunt er wel een jaar in ronddwalen.
Kusje voor Mol.
X -
09 Februari 2009 - 12:34
Dicky:
Ben net terug van een aantal weken Oostenrijk.
Had dus aardig wat in te halen vwb jullie reis- verslagen en foto's. Heb genoten van jullie avon- turen. Veel plezier op de volgende tour. -
09 Februari 2009 - 12:53
Dinky:
Geweldig allemaal!
Zaten zonder internet, maar ben weer helemaal tussen de apies, olifanten en andere cultuur!!
Nog heel veel plezier daar!!!
Liefs van Dinky -
09 Februari 2009 - 21:33
Marco Boekelo:
Tja, Martijn,lucky bastard
ik zit al een tijdje met veel plezier te kijken naar alle leuke dingen die jullie doen :
Houdt het nog lekker een tijdje uit, en geniet ervan!!!
Trouwens: Dood aan de black-faced monkeys!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
