Van Mui Ne naar Hue

Chúc Mng Nm Mi!

De laatste avond in Mui Ne hebben we gezellig met happy hour aan het barretje gezeten van het appartementencomplex met de nieuw-zeelandse eigenaar die met zijn vrouw zijn vorige leven achter zich gelaten had en nu dit complex kon beheren. Het was gezellig met de andere gasten en we gingen met zijn allen eten. Alleen nu naar een tent waar we zelf nooit naar toe zouden gaan, chique tent aan de zee, drie zwembaden en veel fancy mensen. Een geblondeerde russin had als huisdier een aap aan de ketting. Deze kreeg veel aandacht maar wij vonden het maar zielig. Wij bestelden maar het goedkoopste van de kaart want dit waren vierdubbele prijzen dan we gewend waren. Maar goed, het was wel gezellig. Een jong stel uit Zweden deed ons verbazen, ze hadden nog nooit van de Mekong of Lonely Planet gehoord en wilde voornamelijk weten waar de shoppingcentra waren.... maar ze waren wel aardig verder. Ook kregen we nog een dubieuze jongen aan de tafel die begon te strippen.... uitermate vreemde avond. Na afloop zijn we nog even ergens anders een biertje gaan drinken waar nog live muziek was. Was in ieder geval gezellig.

De volgende morgen hebben we spullen weer ingepakt en moesten we onze luxe appartement weer achter ons laten. Na ontbijt en nog even rond te hebben gefietst hebben we nog een laatste plons in het zwembad gemaakt. Nadat we de uiterst vriendelijke eigenaars gedag hadden gezegd stapten we half twee in de bus richting Nha Trang, een plaatsje vier uur verderop. Daar kwamen we op tijd aan en in een hotel ingecheckt. Direct voor Martijn langs een paar duikscholen gegaan en opgegeven voor de volgende dag. Slechts 34 $ voor twee duiken, erg goedkoop, eens kijken of dat allemaal wel goed was.

*** midden in de nacht werden we gebeld. Dat telefoontje misten we net maar twee uur later werden we gebeld. Door de politie haaglanden, narigheid dus: een psychotische jonge pool is door de glazen terrasdeuren naar binnengekomen, heeft hierbij slagaderlijke bloedingen opgelopen en is al bloedend door ons huis gelopen.... Even later hebben 15 man politie en een aantal politiehonden de man erweer uit gehaald. Veel schade, bloed en rotzooi, extreem bizar verhaal dus *****

De volgende ochtend om zes uur opgestaan en ergens ontbeten met een noodlesoepje al druk speculerend wat er thuis aan de hand zou zijn. De zon is al op en het leven al volop bezig om die tijd. Een uurtje later werd Martijn opgehaald en met nog 3 andere mensen naar de haven gebracht. Twee mensen gingen duiken en twee snorkelen. Heerlijk rustig dus. Mijn divebuddy was een engelsman die ook veel had gereisd, afgelopen 3 jaar was hij 1,5 jaar op reis geweest. Het materiaal was prima, het weer kon niet beter en het personeel zeer vriendelijk en behulpzaam. Hier zijn weinig echte grote vissen te zien, wel veel mooie koralen en veel kleurrijke kleine vissen. Het zicht was prima, de temperatuur heerlijk dus het was heerlijk duiken. Lui als ik ben werd alles voor me opgeruimd en verwisseld. Een uurtje in de zon en toen de tweede duik. Daarna waren we rond de lunch weer terug. Direct opgegeven voor de volgende dag en samen lekker gaan lunchen.
Marjolein had het wat minder naar haar zin, toch bezorgd over het thuisgebeuren getracht te mailen en te sms'en maar het zes uur tijdsverschil maakt het niet makkelijker. Ze was blij dat Martijn weer terug kwam en samen gingen lunchen.

Daarna met een taxi naar een beroemde Vietnamese fotograaf, deze man fotografeert nog analoog en drukt zelf alles met de hand af, in zwart-wit. Mooie sfeerfoto's die ook internationaal wat prijzen hebben gewonnen. Daarna terug gelopen naar ons hotel, een flinke wandeling maar altijd leuk omdat je wat meer meekrijgt van het echte leven dan alleen in de buurt waar alle toeristen zitten. Kinderen die zwaaien etc etc. Langs een marktje waar weer allerlei dingen verkocht worden die voor ons ongewoon zijn.

Na het avondeten niet al te laat onder de wol, nou ja, en dit keer werden we niet gebeld. De volgende ochtend weer lekker zes uur op, ontbeten met een noodlesoepje. En om half acht weer opgehaald. Dit keer wel een volle boot, maar de meesten kwamen voor het snorkelen of een proefduik. De engelsman van de dag eerder was al naar Hoi An vertrokken en was een canadese Martijn zijn dive-buddy. Dus weer maar klein groepje. Vandaag kwam een octopus ons bezoeken. De tweede duik was met een aantal kleine grotten waar je doorheen kon, erg leuk weer.
Marjolein heeft de hele ochtend heerlijk van het strand genoten, beetje lezen, beetje zwemmen, beetje... etc. etc. De zon is FEL dus wel in de schaduw en voor je bij je handdoek bent ben je alweer opgedroogd. 's Middags de taxi gepakt naar een plek waar een tweetal grote boeddha's te zien waren. Eerst even wat eten, echter we waren in de buurt terecht gekomen waar ze alleen maar bromfietsen repareren. Een paar straatjes verder konden we wel weer een noodlesoepje eten. Dan zit je op kleine stoeltjes want de Vietnamezen zitten graag laag bij de grond. Het ziet er voor ons raar uit en het is ook niet heel gemakkelijk. Na de boeddha's te hebben bezocht, waarbij we weer een aantal oplichtingspogingen hebben weten te vermijden, zijn we naar de fotograaf van een dag eerder gelopen. Twee foto's gekocht om in ons met bloed besmeurde huis op te hangen. We krijgen iedere dag een update via de mail en het is echt meer dan een bizar verhaal. Een gespecialiseerd bedrijf moet komen om de boel op te ruimen en schoon te maken. We begrijpen dat de kamer van Martijn de grootste ellende heeft opgelopen. De verzekering kan gelukkig al in gang gezet worden, toch fijn dat de moeder van Marjolein dichtbij woont en hele dagen aan het regelen is *DANKIE*

Toen terug naar het hotel, de spullen gepakt en uitgecheckt. Aan de overkant nog even wat gegeten inclusief onze dagelijkse portie spring rolls, overal zelf gemaakt en erg lekker. Om zeven uur in de slaapbus gestapt, een busrit naar Hoi An die 12 uur zou duren. De overige alternatieven waren vanwege de Tet-holiday allemaal al volgeboekt. Een slaapbus, helaas waren de bedden 1m60 lang en 30 cm breed. Hiervan drie naast elkaar en twee boven elkaar. In de gangpaden ertussen lagen ook nog mensen. Door de hobbels in de weg vlogen we regelmatig omhoog en bezeerden we ons weer aan de metalen zijkanten.Uiteindelijk toch wel een paar uurtjes geslapen maar niet echt optimaal. Misschien worden we te oud. De jongere garde heeft de volledige twaalf uur geslapen, meer dan normaal waarschijnlijk.

De volgende ochtend stapten we uit in Hoi An, het enige plaatsje wat niet is gebombardeerd tijdens de Vietnam oorlog. Een taxi gepakt naar het hotel (de taxi-chauffeuse kwam nauwelijks boven het stuur uit) en kwamen in een heerlijke kamer. Snel het erg leuke stadje in voor ontbijt. Hoi An is ook bekend door het grote aantal kleermakers en je kunt hier dan ook voor een schappelijke prijs een op maat gemaakt pak/jurk.wat je wilt kopen (of iets anders). Een aantal zaken langs gegaan om te vergelijken en toen hebben we een keuze gemaakt. Tussen de middag terug naar het hotel en gelijk een duik genomen in het zwembad, da's wel lekker even afkoelen. 's Middags weer de kledingzaak in voor een stofkeuze en het model. Vriendelijke en kundige meisjes. Ze werken daar 6 dagen in de week, 12 uur lang. Geen wonder dat ze er af en toe moe uitzagen. Uiteindeijk over de prijs eens geworden en werden we alletwee opgemeten. Daarna weer heerlijk gegeten (niet lekker eten kan hier haast niet) en 's avonds nog een kaartje gelegd en een laatste drankje.

De volgende morgen stonden we om vijf uur klaar voor de taxi naar My Son, oude Cham ruines, een kleine variant van de Angkor Watt in Cambodia. Ook World Heritage. We kwamen daar als eersten aan zodat we lekker de ruimte hadden. We zagen de zon opkomen en alhoewl My Son niet zo groot meer is (de Amerikanen hebben de meeste gebouwen platgebombardeerd, kraters zijn nog zichtbaar) was het nog steeds mooi. Daarna even ontbeten met wederom een noodlesoepje zijn we verder gereden naar de Marble Mountains. Vijf verschillende bergen, de grootste had een aantal grotten met boeddha's erin. Het was even zoeken voordat we ze allemaal gevonden hadden maar dat is gelukt. Tegen twaalven waren we weer in Hoi An. Direct door naar de kledingwinkel om onze kleding te passen, zodat ze alles nog konden aanpassen. Daarna een duik genomen in het zwembad en geluncht. De rest van de middag was een combinatie van door de oude straatjes struinen en terug naar de kledingzaak om te passen. De kleermakers zijn zelf ook bij het doorpassen en pas wanneer de klant, de verkoper en de kleermaker content zijn wordt er afgerond.

De volgende ochtend weer vroeg op, ontbijt bij het hotel, omelet dit keer, en toen met de fietsen van het hotel naar het strand gefietst. Heerlijk weer, een paar keer gezwommen in de koele zee en weer opgewarmd. Toen weer terug voor een laatste douche en weer uitchecken. Toen onze pakken opgehaald, een kleine rolkoffer gekocht :-) en een laatste lunch. Om half twee weer de bus in naar Hue, dit keer slechts vier uurtjes.
Tot onze verbazing bleek het weer een slaapbus te zijn, op zich een betere indeling met twee ligbedden naast elkaar maar erg veel passagiers kunnen er niet mee. Toch hebben we eerst een ruim uur rondgereden voor we echt van start gingen. Er waren twee maal twee gewone stoelen waar drie volwassenen en een kind op plaatsnemen, anderen gingen in het gangpad liggen. Onvoorstelbaar, de bus was echt aan het einde van zijn latijn en dus vies maar de schoenen moesten wel uit. De busrit was erg aangenaam, prachtige uitzichten op knalgroene rijstvelden met de bergen op de achtergrond. Schitterend.

Op de geplande tijd arriveerden we in Hue. Er stond een busje klaar van een hotelletje wat wij hadden uitgezocht dus het ging lekker soepel om een kamer te vinden. Hierna nog dineren bij een lokaal tentje waar we aanspraak kregen met een oud Vietnam veteraan (die niet losliet wat hij hier had gedaan) en een engelsman die jaarlijks de britse winters ontvlucht.

Vrijdags hebben we eerst een shuttlebus geregeld naar het vliegveld voor de terugvlucht naar Saigon op zondag. Dat ging soepel. Verder zijn we naar de verboden stad en de coop geweest. In de coop heeft Martijn zijn garderobe nog wat verder aangevuld maar na ruim een uur passen was hij het meer dan zat en zijn we in de citadel rond gaan wandelen. Iedereen is druk bezig met schoonmaken voor de Tet. Hierna de verboden stad die niet zo indrukwekkend was, aangezien er veel 'restauraties' plaatsvinden. Dat wil zeggen dat alles opnieuw opgebouwd wordt want door bombardementen is er te weinig authentieks over. Wat wel erg leuk was, was de training van zo'n dertig jongeren voor een voorstelling van schijn- en zwaardgevechten. In mooi kostuum ging het er behoorlijk klungelig aan toe maar ze hadden de grootste lol.

Zaterdag zijn we met een taxi naar een prachtige tempel gegaan. Net buiten de stad in een oase van rust hebben we genoten van de mooie omgeving. De tempels en de steden zijn momenteel prachtig versierd met (liefst) gele bloemen, fruit, nepgeld en veeeeel wierook omdat het hier bijna nieuwjaar is. Alles moet spic en span zijn dus daar genieten we extra van. Nadeel is dat veel dicht is maar ach, we zijn inmiddels aan onze bagagelimiet, denken we tenminste. Hierna nog een andere pagode bezocht binnen de stad, een stuk drukker en niet zo sereen als de eerste. Hier stond wel een auto van een monnik die zich in de zestiger jaren in brand had gestoken als protest dat de boeddhisten gediscrimeerd werden. Foto's van toen erbij, heel bizar.
Weer terug naar het hotel, verdorie het werd kouder, onder de dertig graden, dit vroeg om langere mouwen ;-P De avond duurt nog lang, het is Tet oftewel Chúc Mng Nm Mi oftewel oud en nieuw. We besloten om in ons hotel op het dakterras te blijven en we hebben inderdaad prachtig vuurwerk gezien. Dit wordt door de stad aangeboden en vanaf een centraal punt afgestoken. Verder stonden de brommertjes stil, geen verkeer, wauwwww,. Maar geen gelukkig nieuwjaar en zoenen hoor, dat kan hier echt niet. Eerst kregen alle gasten een gratis drankje om te proosten op het nieuwe jaar en daarna kregen de vrouwen allemaal een rode roos voor valentijnsdag.

Zondag hebben we een beetje aangerommeld in de ochtend, de tassen weer ingepakt en met de taxi langs twee keizersgraven. Erg indrukwekkend. We liepen wederom de engelsman tegen het lijf die we de twee avonden ervoor ook al hadden ontmoet.

Terug in Hue nog geluncht en toen met de taxi naar het vliegveld. Ging allemaal lekker vlot, in een uurtje vlogen we terug wat we op de heenweg met achtentwintg uur bussen hebben moeten doen. In Saigon een taxi gepakt naar het hotel waar we drie weken geleden ook sliepen. Ons laatste avondje alweer in Vietnam. Morgen nog een half dagje en dan helaas weer naar huis....

Cam on,
Liefs Martijn, Marjolein & Mol