Van de Mekong Delta tot Mui Ne

Zo, weer voor eventjes terug op wereldreis. Na alweer bijna acht maanden in Nederland te hebben rondgelopen en de zoutcrisis op zijn hoogtpunt is, besluiten we onze rugzakken maar weer vol te laden en op het vliegtuig te stappen naar Vietnam. Na twaalf uur vliegen zijn we op Kuala Lumpur, twee uurtjes wachten en dan nog een kort vluchtje naar Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon. De oudere nederlandse heren achter ons hadden besloten om ongedoucht in het vliegtuig te stappen en de vlucht elf was weer eens wat anders dan een dagje Purmerend, aldus Jan van ongeveer 76. Aangekomen op het vliegveld stond er een welkomstcomitee van ongeveer een man of 700 maar wonder boven wonder jumpen ze niet bovenop ons. De bus was snel gepakt naar het centrum en we hebben zo'n beetje het eerste hotel gepakt wat er prima uit zag. Door de lange reis en het tijdsverschil van zes uur waren we behoorlijk moe. Na een paar uurtjes slapen zijn we maar eens de buurt gaan verkennen (in korte broek, T-shirt en slippers). Een buurt met veel hostels, restaurantjes en vooral veel toeristen van allerlei pluimage. De jongeren zijn zo te zien aan hun teint de laatste maanden niet op het europese continent geweest. De oudere mannen die hier om wat dubieuzere redenen zijn, de djoser-groepen die braaf achter de reisleidster lopen etc etc. Enigszins verdwaasd sloegen we dit alles gaande, zelf een stuk witter dan een jaar geleden toen we ook voor langere tijd onderweg waren.

's Avonds na een eerste vietnamese loempia en een vietnamees biertje vroeg gaan slapen. Vrijdag behoorlijk uitgeslapen, we hadden het blijkbaar nodig. Daarna een gedeelte van een rondwandeling gemaakt door het centrum en het War Remnants museum bezocht. Over de Amerikanen en de Noord-Zuid oorlog hier. Geen frissen dingen wat die Amerikanen hier hebben geflikt. Wellich ontzettend dom maar wij hebben nooit geweten dat Frankrijk hier zolang de bezetter is geweest, weer iets geleerd. Ook winnende persfoto's gezien, de martelkamers en de Amerikaanse adviseurs die hiervoor verantwoordelijk waren. Ook een tentoonstelling over de effecten van Agent Orange, een pesticide om te ontbladeren, wat de Amerikanen met miljoenen liters over de jungle hebben gesproeid en wat heden ten dage nog steeds gruwelijke effecten heeft op mens en natuur. Op ieder moment zijn er nog mensen te zien met de gruwelijke verminkingen. Om dit alles wat sneller achter ons te laten, besloten we een massage te nemen. Weer door een blindeninstituut dus we hadden hoge verwachtingen. We werden gescheiden en beiden naar een grote ruimte gebracht, brrrr, airco. De dame van Marjolein was nogal hardhandig en een dagje later zaten er wel wat blauwe plekjes hier en daar. Die kleine vingertjes kunnen heel hardhandig knijpen... Toch was het prima, zeker wanneer je 60 cent voor een heel uur hebt betaald...

In Vietnam zijn er trouwens evenveel brommertjes als inwoners. Niemand stopt hier voor het zebrapad. Oversteken is gewoon langzaam oversteken zodat de brommertjes een beetje om je heen kunnen rijden... heel apart. Wat gevaarlijker wordt het met de grote bussen, die ook niet stoppen :-)
Nadeel is wel de enorme uitlaatgasstank, de longen hebben hier heel wat te verduren. Dan maar een pufje meer.

Een dag later kochten we kaartjes voor het jawel, kerstcircus. 14 februari as. is het hier Vietnamees nieuwjaar en overal staat te lezen 'Merry Christmas and a happy New Year'. De hele stad wordt versierd met gele bloemetjes en er is zelfs een soort van kerstboom te koop, een bonsai variant wel te verstaan. Helaas werd Marjolein overvallen door een uiterst onsympathieke bacterie die haar het leven zuur maakte. Van bed naar toilet en vice versa. Nu is het franse verleden een uitkomst, witte baguette bleef er in. De croissantjes komen wel op een later tijdstip. Zondagavond ging het gelukkig alweer iets beter en zijn we alsnog naar het circus geweest met de omgeruilde kaarten. Het circus was slechts een derde gevuld met veel kinderen die ook allemaal met een zakje cola (ja een zakje) en een beker popcorn in spanning wachtten. De acrobatiek was erg goed. Wanneer iemand een fout maakte werd de act direct opnieuw gedaan. Zo moest de jongen die bovenop twee andere jongens, die ook al boven op elkaar stonden, springen. Daar viel hij twee keer vanaf . De derde keer verliep wel helemaal goed. Zelfs de directeur kwam van dichtbij kijken of het nu wel goed ging. Alleen de dansjes tussendoor waren van bedroevend niveau. We weten zeker dat Anice, het nichtje van zeven van Marjolein dit veel beter had gedaan. Stuntelig en uit de maat maar gelukkig hadden ze er wel zelf lol in. Het dieptepunt vonden we de dieren in het circus. De olifant die op 1 poot rondjes moest draaienerwijl er een jongen op zijn slurf zat, de aap die in een jurkje een bal moest tegen houden en de hondjes die door een hoepel moeten springen. We zien die dieren liever in het wild.

De volgende dag op de bus gestapt naar Can Tho, een plaatsje in het hart van de Me Kong Delta. De Mekong is een 4500 kilometer lange rivier die begint op het Tibetaanse plateau en hier dus eindigt in een wirwar van kleine riviertjes. Can Tho is een gezellig plaatsje aan het water. Snel een grote hotelkamer gevonden. En weer een rondje gelopen. Onderweg gaan we even wat drinken, Marjolein bestelt een Orangina maar krijgt een koude ijskoffie met gecondenseerde zoete melk aangelengd met koude thee, een lokaal drankje hier. Even wennen maar toch wel lekker. En denk niet dat er een rustiek terrasje te vinden is, juist de drukste kruispunten hebben de beste terrassen, de brommertjes scheuren lekker voorbij.

's Avonds een bootje geregeld voor de volgende ochtend waarmee we door de Mekong delta worden gevaren naar een aantal drijvende markten waar vis en groente wordt verhandeld. Het opstaan viel niet mee, Marjolein went maar niet aan het tijdsverschil en heeft misschien net een uur geslapen. In het donkerte was er al veel bedrijvigheid op straat, op het afgesproken punt werden we opgewacht. Het was frisser maar vooral ook veel vochtiger buiten dan verwacht, vreemd hoor. Best knap hoe de dame in het pikkedonker de boot door het drukke kanaal voert. De dame die haar zoontje van tien heeft meegenomen is erg vriendelijk en probeert af en toe iets te vragen. Onderweg haalt ze nog wat broodjes met spek en groente. Wel lekker en ook Marjolein blijkt dit ontbijt inmiddels aan te kunnen.Onderweg zien we veel van het gewone leven. Zelfs is er al een trouwfeest aan de gang, voor tien uur! Het leven komt hier al vroeg op gang want overdag is het te heet. Tegen elven zijn we weer terug in Can Tho. De rest van de dag wat door het dorpje gewandeld, de lokale winkels bezocht en na het avondeten niet al te laat gaan slapen.

De volgende ochtend hebben we alweer de bus van half zes naar Saigon. De busreis verloopt soepel en tegen elven zijn we alweer in Saigon. Daar direct de bus geboekt naar Mui Ne, een badplaatsje vier uur verder op. Het is druk in het verkeer en uiteindelijk komen we er pas kwart over negen aan. Moe lopen we sjokkend te zoeken naar een slaapplaats totdat een Nieuw Zeelander ons aanspreekt. Een kamer met uitzicht op zee maar iets boven ons budget. In eerste instantie lopen we verder maar omdat het er toch wel mooi uitzag lopen we toch terug en besluiten we naar de kamer te kijken. Een mooi appartement met twee grote kamers en een grote badkamer. Allemaal erg chique en het was wel erg verleidelijk. We besluiten het toch maar te doen en we voelen ons een beetje als het boek wat Marjolein aan het lezen is over een stel backpackers die een aantal hotelovernachtingen heeft gewonnen in de duurste hotels ter wereld. Nou ja, er staat hier geen butler in 3-delig pak maar dit is toch wel iets anders dan waar we normaal in blijven slapen. Mag best wel eens een keertje. En in Nederland heb je er nog steeds geen kamer voor laat staan met dit uitzicht. Aan de overkant nog een paar biertjes gedronken en daar raken we aan de praat met een Nederlands stel wat net is begonnen aan hun wereldreis. We stellen nog voor om te ruilen maar dat zagen ze toch niet zitten :-)

's Avonds duiken we in ons heerlijk grote bed en slapen we als twee roosjes tot laat in de volgende totdat de vriendelijke Kiwi ons komt roepen voor het ontbijt. We slaan de gordijnen open en kijken uit op de zee en palmbomen, beter kan het niet. Na een heerlijk ontbijt lekker rondgelopen en een excursie naar de zandduinen voor de volgende dag geregeld en een buskaartje naar Nha Trang geregeld waar Martijn weer een paar duiken in zijn logboek hoopt bij te tekenen. We zien nog ergens wat bijzondere schildpadden met lange nekken in een aquarium, niet voor de sier maar om op te eten. Evenals de Snakes en de Frogs die overal op de menukaart staan. Hond hebben we nog niet zien staan. Wij houden het maar op de voor ons de bekende dieren om op te eten. Die avond weer heerlijk gegeten, verse tonijn vanaf de bbq, mmmm en daarna aan de overkant weer onder het genot van live-muziek en katjes van 1 dag oud aaiend, een paar biertjes gedronken. Jeetje, dit is genieten hoor!

Vrijdag is het weer vroeg dag om 5 uur vertrekken we voor de zonsopgang in de witte zandduinen, niet zo hoog en mooi als in Namibie maar nog steeds wel erg mooi. De chauffeur heeft hard doorgereden zodat we de eerste zijn die de duinen met onze voetstappen mogen ontsieren. Rond zessen is de zonsopgang op zijn mooist en zijn er nog meer mensen. Daarna gaan we nog langs de rode duinen, de vissers die de garnalen oogst van die dag binnenhalen en schoonmaken. Als laatste gaan we nog naar een bijzonder stukje landschap. Wit en rode stukken aarde die door de erosie bijzondere vormen heeft gekregen. Een 13 jarig jongetje haakt halverwege aan en wijst ons de weg naar een watervalletje. We vermoeden dat hij geld wil en inderdaad. Bij het gebrek aan klein geld wil ik hem toch maar 50.000 dong geven, zo'n twee euro. Niet slecht voor tien minuten opgedrongen diensten. Echter hij pakt het niet aan en roept dat hij 100.000 wil. Dan houdt het voor ons helemaal op en lopen weer terug naar de chauffeur. De halve weg loopt het jongetje huilend en jengelend mee dat hij het alsnog wil. Maar helaas voor hem krijgt 'ie nu niets, dat is wennen...

Zo kwart over negen zijn we weer terug bij ons complex en zitten we lekker aan het ontbijt. Daarna de Chinese zee ingeplonst die een heerlijke temperatuur heeft. Even relaxen op een zonnebed en het is alweer tijd voor een plons in het zwembad, erg vervelend hier ;-) we geven onze was af en besuiten de middag wat te fietsen maar dat valt niet mee op veel te kleine vietnamese fietsjes. Na zo'n anderhalf uur was het tijd voor een volledige lichaamsmassage met olie voor Marjolein. Heeeerlijk!!! Martijn hield het ook wel even uit zonder gekwebbel en met een biertje.

Morgen vertrekken we naar Na Trang en deze laatste week hopen we nog naar Hoi An en Hue te gaan. We vliegen dan terug vanaf Hue naar Saigon maar... Daar denken we voorlopig nog maar even niet aan.

tot het volgende bericht!

Marjolein, Martijn & Mol